I love parenting is een initiatief van Diana Renfurm en Eleonora van IJssel. Elke week beantwoorden zij een lezersvraag over ouderschap en opvoeding. Deze week is dat de vraag van Barbara: Hoe ga ik om met een zoon die me totaal negeert/doodzwijgt?

De fase

Pubers of eigenlijk tieners zitten in een fase waar ze aan het ontdekken zijn wie ze zijn, wat hun grenzen zijn en vooral dat ze een persoon op zichzelf zijn. Ze zien en voelen van alles in de wereld, bij hun ouders, bij hun vrienden en zijn zich daartoe aan het verhouden. Wie zijn ze zelf, waar horen ze bij, horen ze überhaupt ergens bij of willen ze eigenlijk wel ergens bij horen?

Waar komt het gedrag vandaan

Het schijnbaar lusteloze gedrag kan van alles betekenen en is afhankelijk van de individuele situatie en context. Het kan zijn dat de dochter in dit voorbeeld zich verzet tegen haar ouders en haar ‘nee’ of andere vormen van weerstand gebruikt als tool om ergens aandacht voor te vragen. Bijvoorbeeld om te laten zien dat ze graag wil dat er anders met haar wordt omgegaan, dat ze zelf een visie op het leven ontwikkelt en dat ze durf te vallen om daarna weer op te staan om hiervan te leren. Een ander voorbeeld kan zijn dat ze zich meer spiegelt aan leeftijdsgenoten en daar meer tijd mee wil doorbrengen. Dit hoeft niet te betekenen dat ze haar gezin niet meer leuk vindt, maar eerder op zoek is naar andere gelijkgestemden.

Het kan ook zijn dat ze met dit gedrag wil uitchecken en wil vluchten om niet te voelen wat er om haar heen gebeurt. Een verdoving van haar eigen sensitiviteit.

Jouw relatie met jezelf

Het gedrag van je dochter kan van alles in je los maken. De tienerfase van je kinderen vraagt iets anders van je als ouder, dan toen ze kleiner waren. Je wordt uitgenodigd om mee te groeien en de relatie ouder – kind te verdiepen. Het vraagt om de tijd van ‘het zorgen voor en sturen van’ los te laten, de spreekwoordelijke navelstreng door te knippen, te accepteren dat je kinderen je minder nodig hebben en hen te zien als een persoon, die haar eigen leven invulling wil geven.

Tot slot

Ouders willen vaak hun kinderen nog helpen/redden/wegwijs maken aan de hand van hun visie op het leven. Maar zijn ouders verantwoordelijk voor het levenspad van hun kinderen of mogen ze naast hen lopen en ze begeleiden waar nodig? Het kan heel beklemmend zijn als je voelt dat iemand je probeert te sturen terwijl je graag zelf je eigen pad wil ontdekken. Hun levenspad kan heel veel hobbels hebben, maar het is niet aan de ouder om dat pad effen te maken. Juist die obstakels en hobbels zijn de momenten waar ze leren van het leven. Het vraagt om ruimte te geven en in gesprek te blijven, ook wanneer ze andere keuzes maken dan jij wil (zolang het geen levensbedreigende situaties oplevert :)).