Het begrip ‘Marktplaats’ is niet meer uit onze samenleving weg te denken. Waar je vroeger misschien uren op rommelmarkten en op de afdeling ‘koopjeshoek’ aan het struinen was, kan je dit al een jaar of twintig online doen. Gewoon vanuit je luie stoel. Zelf heb ik een jaar of veertien een account , maar ik ben niet altijd even actief.

Wanneer ik weer eens de zolder heb opgeruimd of alle kledingkasten heb leeg getrokken, bied ik het soms te koop aan op Marktplaats. Ondanks dat het heel simpel is, is het verkopen van je spullen best een vak apart. Zelf vraag ik nooit de hoofdprijs. Weg is weg, denk ik dan. Maar zo makkelijk werkt het vaak niet. Hoe goedkoper ik bijvoorbeeld merkkleding te koop aanbied, hoe argwanender de potentiële kopers zijn. “Dan is het zeker nep..” is meestal de reactie. Vreemd dat het zo werkt.

Omgekeerd gebeurt het ook regelmatig. Dan bied ik iets te koop aan voor vijftig euro, zoals laatst met een salontafel. Bieden vanaf veertig euro. Vervolgens kreeg ik een mailtje met de tekst: ‘Voor vijftien euro kom ik de tafel vandaag nog halen..’ Ik mailde de dame terug: “Het is bieden vanaf veertig euro.” Waarop haar reactie mij op mijn lachspieren werkte: “Ja maar ik moet ook nog 120 km rijden en benzine is duur.” Tja, denk ik dan. Kijk dan gewoon voor een salontafel in je buurt òf wacht tot je wel veertig euro exclusief benzinekosten voor een tafel over hebt.

Over het algemeen vind ik Marktplaats een uitkomst. Jij bent van je spullen of kleding af en je hebt er een leuk zakcentje bij. Zelf verkoop ik meer dan dat ik koop, maar zo nu en dan zwicht ik ook wel eens voor iets. Zo wilden mijn jongens een huisje in de tuin om met vrienden te kunnen chillen. Leuk, zulke ideeën, maar die kosten natuurlijk wel wat. Lang leve Marktplaats, dacht ik. En online heb ik een tweedehands tuinhuisje op de kop getikt. Dat leek heel erg ideaal en goedkoop. Totdat bleek dat deze eerst nog ter plekke uit elkaar worden gehaald, om vervolgens als 1001-puzzelstukjes hier weer in elkaar te zetten. Met behulp van een ingehuurde klusser (via Marktplaats) werd dat een hels karwei. De klusser bleek een prutser. Achteraf bleek dat ik net zo goed een nieuw huisje had kunnen kopen, zonder lijmresten en met een beschrijving. Maar goed, al doende leert men.

Een grapjas stuurde mij inderdaad een enveloppe

Alhoewel. Dit was niet de eerste keer dat ik mijn hoofd stootte aan Marktplaats. Kaartjes die ik een paar jaar geleden voor de Efteling kocht, heb ik ontvangen. Maar ook weer niet. Een grapjas stuurde mij inderdaad een enveloppe. Helaas met een andere inhoud, dan waar ik voor betaald had. Er zaten geen officiële kaartjes voor de Efteling in, maar met de hand getekende Pardoesjes en wat confetti. Echt. Serieus. Waarschijnlijk een grap van kinderen, waar ze een volle spaarpot aan over hebben gehouden.

Ik houd van humor, maar hier heb ik tot op de dag van vandaag nog niet om kunnen lachen. Maar jij die dit nu leest, vindt het misschien wel heel grappig. En eerlijk is eerlijk. Wanneer ik op Google ‘Marktplaats humor’ intik, lig ik ook dubbel om de ervaringen van andere Marktplaats gebruikers. Leedvermaak. Een beetje hypocriet is dat zeker. Maar ja, een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. En ondertussen is Marktplaats niet alleen een begrip, maar ook een werkwoord geworden. En ben ik ondanks wat misstappen, nog lang niet uitge-marktplaatst.

Carool Rijnierse is columniste & auteur en schrijft wekelijks een column 40+ en dan? over het wel en wee van haar leven. Ze heeft drie zoons, drie honden en drie katten.