“Je eigen kind zomaar weggeven aan een vreemde? Dat zou ik nou nooit kunnen!” is waarschijnlijk wel de meest gehoorde opmerking die Sanne (38) krijgt, als ze zegt dat ze draagmoeder is geweest. Ze vertelt dat het wel íets genuanceerder ligt dan dat.

Zwangerschapswens

Sanne is alleenstaande moeder en is blij met haar leven. Leuke baan, leuke vrienden, tevreden met haar gezinssituatie. En toch kriebelde er iets. Het zwanger zijn, de bevalling, ze vond het zo mooi! Maar ze moest er niet aan denken om weer een baby in huis te hebben. Draagmoederschap leek haar ideaal: wel de zwangerschap en bevalling, niet het kind. Ze ging zich verdiepen in de mogelijkheden.

Forum

In Nederland zijn er geen organisaties die je hierbij helpen. Er is geen ‘draagmoederbank’ zoals er wel spermadonor- of eicelbanken zijn. Wel is er een actieve Facebook groep waar wensouders en draagmoeders ervaringen delen, waardoor ze een steeds beter beeld kreeg van wat ze wilde: dragen voor een homostel. Al snel kwam ze in contact met een heel leuke man. Hij en zijn man waren al een paar jaar op zoek. Ze gingen chatten, spraken een paar keer af en hadden een erg goede klik.

Tijd nemen

Nou, dat is dan geregeld! Zou je misschien denken. Maar zo werkt het niet. Je gaat namelijk een band voor het leven aan want elk kind heeft het recht om te weten wie zijn of haar biologische ouders zijn. Ze vonden het belangrijk dat ze een goede vriendschap zouden hebben als basis, en daar moet je in investeren. Tussen het eerste contact en de eerste poging zaten ongeveer 15 maanden.

De zaken goed regelen

Hoe goed bevriend ze ook waren inmiddels, ‘de zaken’ moesten wel goed geregeld zijn. Ze gingen naar een gespecialiseerde advocaat die uitlegde dat er geen aparte wetgeving is voor draagmoederschap. Je kunt in Nederland niet zomaar afstand doen van je kind, ook niet als draagmoeder. Daar is een procedure voor nodig waarbij je zou moeten verklaren dat het beter voor het kind is dat het niet bij jou opgroeit; alsof het kind schade van jou zou ondervinden.  Ze moest even slikken. Ze deed dit uit liefde en nu werd ze weggezet als iemand die niks om het kind zou geven.

Zwangerschap en bevalling

Vanwege een hormoonafwijking heeft Sanne een erg onregelmatige eisprong; niet echt handig met insemineren. Dat is eenvoudig te verhelpen met een medicijn, maar dat kreeg ze niet. Mannenstellen worden in Nederland niet geholpen bij hun kinderwens en omdat ze voor twee mannen wilde dragen, zij ook niet. Gelukkig lukte het en had ze een vrijwel probleemloze zwangerschap en bevalling. De mannen waren bij de bevalling aanwezig en nadat ze de baby op de borst had gehad, heeft ze hem symbolisch aan zijn papa’s overgedragen. Emotioneel, maar een prachtig moment. De kraamweek hebben ze samen doorgebracht en daar werd de rolverdeling duidelijk: Sanne was dan wel de biologische moeder van de baby, maar ze had niet de moederrol. Flesjes, luiers, knuffelen, het werd allemaal gedaan door de papa’s.

Kinderrechter

Na de geboorte had ze automatisch het eenhoofdig gezag en was ze juridisch ouder. Toen de baby ingeschreven werd op het adres van zijn vaders moest ze naar het gemeentehuis om toestemming te geven. Die nare referteverklaring moest ze inderdaad ook tekenen en deze is samen met de afspraken die ze gemaakt hebben en hun motivaties (waaruit wel een hoop liefde sprak) naar de rechtbank gestuurd. Een kinderrechter heeft op basis van deze stukken het eenhoofdig gezag aan één van de vaders toegekend. De andere vader kan over een paar maanden adopteren en pas dan was Sanne op papier juridisch niets meer van de baby. De vriendschap is zo mogelijk nog hechter geworden en ze zien elkaar regelmatig. De baby zal altijd weten dat Sanne zijn biologische moeder is, weten hoe geliefd hij is, en dat ze hem zeer zeker niet ‘zomaar aan vreemden’ heeft weggeven.