Inmiddels is het al bijna acht jaar geleden dat ik naar Zuid Frankrijk verhuisde. Onze gasten hopen altijd als ze vragen; zeg, hoe zijn jullie Domaine Malpas begonnen?, dat mijn lief (Bart) en ik al jaren het plan hadden om samen een nieuw leven te beginnen in de zon. Maar niets is minder waar. Ik werd verliefd op Bart en die was net verhuisd naar de Aveyron. Hij had daar een oude herenboerderij gekocht met twaalf hectare grond en was daar bezig een vakantie domein op te zetten. We hadden elkaar leren kennen via een wederzijdse kennis. Bart zocht iemand die de marketing voor Domaine Malpas kon doen en dat kon ik. Ik was toen als ZZP’er werkzaam in de communicatie/pr/reclame.

Al bij onze eerste ontmoeting dacht ik: oh jeetje, wat een leuke vent. Dat moet Bart ook hebben gedacht, want een aantal maanden later hebben wij elkaar de liefde verklaard en ben ik naar Zuid Frankrijk verhuisd. Nu moeten jullie weten dat ik een geboren en getogen Amsterdamse ben. Ik woonde hartje centrum en nu dus midden op het platteland, een behoorlijk contrast en soms ook niet, want we hebben beiden een vertaalslag kunnen maken van die wie we waren in hartje Amsterdam naar de gastheer en vrouw die we zijn in Frankrijk.

Een eigen bedrijf en twee kinderen

Gezien Bart en ik beiden aan de andere kant van de dertig zaten, vooruit Bart zelfs aan de andere kant van de veertig, besloten wij vrij snel dat wij graag kinderen wilden. Best een onderneming gezien Bart heel hard aan het verbouwen was (dat doet de man trouwens geheel autodidact) en wij ondertussen ons kleinschalig vakantie domein ook graag wilden gaan openen. Onze Sarah is inmiddels al een hele dame van bijna zes en twintig maanden later kregen wij ook nog onze zoon Samuel die nu vier jaar oud is. Een eigen bedrijf en twee kinderen liet niet veel ruimte over om mijn oude vak uit te oefenen. Dat schoof ik dus aan de kant.

Geloof mij, alle verhalen over meteen je draai vinden in het buitenland en nooit problemen hebben met de gemeente etc, ik ken ze niet. Zelfs met de nodige kennis van de taal, geld en een juridische achtergrond, loop je tegen dingen aan waar je nooit aan hebt gedacht. Ik denk dat alle mensen die iets soortgelijks beginnen in het buitenland, hun eigen ‘ik vertrek’ verhaal zouden kunnen schrijven. Daarnaast is het krijgen van een kindje voordat je een goed sociaal vangnet hebt, ook niet altijd even makkelijk geweest. Inmiddels zijn wij gezegend met een fantastische vriendenkring waar wij op kunnen bouwen, van waaruit allemaal leuke initiatieven komen en met wie we graag samen eten.  Mensen vragen vaak of wij alleen maar Franse vrienden hebben en het antwoord is ja. Wij vonden beiden dat als je besluit om op het Franse platteland te gaan wonen, dat je dan ook je vrienden daar moet zoeken. Anders blijf je altijd een gast en geen inwoner. Nu spelen wij een beetje vals, want het gros van onze vrienden zijn wel import Aveyronese, ze zijn in onze provincie komen wonen, veelal vanuit de grote steden om de rust op te zoeken.

Gasten aan de keukentafel

Inmiddels hebben wij al 5 jaar een goedlopend bedrijf. Wij ontvangen op Domaine Malpas van 20 april tot en met 31 oktober Nederlandse en Vlaamse gezinnen en stellen. Tijdens de schoolvakanties zijn het altijd gezinnen met kinderen en buiten de vakanties om ontvangen wij stellen of vriendengroepen die bij ons vakantie vieren. Naast de communicatie en alles wat daarbij komt kijken voor ons bedrijf kook ik ook voor onze gasten en dat sluit haarfijn aan bij het leven wat zowel Bart als ik leidden in Amsterdam. Beiden hadden altijd mensen aan tafel, kookten (te) veel en hadden een open huis. Zo hebben wij nu ons bedrijf ook opgezet. Wij wonen zelf op ons terrein en met de twee avonden in de week dat ik kook, nodigen wij de gasten uit aan ‘onze’ keukentafel, table d’hôtes. Ik kook in twee shifts, eerst de kinderen en dat kunnen er met gemak twintig zijn, die een hoofd- en nagerecht krijgen en daarna de volwassenen, meestal een stuk of achttien die vier gangen krijgen.

Vandaar is dan ook onze kookwebsite domainemalpaskookt ontstaan. Er was zoveel vraag naar mijn recepten van onze gasten, dat ik ben begonnen ze op te schrijven en ze voor iedereen toegankelijk te maken. Inmiddels deel ik onze recepten ook op Instagram en daar kwam steeds vaker de vraag over kookcursussen. Toen dacht ik, dat zou wel heel erg leuk zijn om te gaan doen in het gedeelte van het seizoen dat wij geen gezinnen ontvangen. Dus vanaf dit jaar kan je ook bij ons terecht voor een duurzame kookcursus met de producten uit onze moestuin, ons bos en lokale ingrediënten.

En we gaan – iets waar ik zelf erg trots op ben – een hele mooie week aanbieden: de week van laisser faire. Speciaal voor vrouwen van alle soorten en maten, leeftijden met en zonder kinderen. Een week waarin rust de boventoon voert. Een week waarin je ervaart dat door dingen te laten gaan, je dichter bij jezelf komt en dat onder het genot van een glas wijn, waarbij niks moet maar alles mag. Ik zag aan mijn vriendinnen en vrouwen om mij heen, dat wij altijd maar gejaagd bezig zijn, altijd met lijstjes in ons hoofd, terwijl dat niet hoeft. We kunnen echt die rust pakken, de rust die ik ervaar door te wonen waar ik woon, te observeren waardoor die rust voor velen vrouwen zo moeilijk te realiseren is. Waarom ik nou zo trots ben op deze week is omdat ik zelf er ook tegenaan liep dat ik niet alleen gastvrouw wilde zijn, of alleen wilde koken. Ik wil graag mensen op weg helpen met methodes die ik in mijn werk heb geleerd; geen mooie woorden, maar heldere doelen. En nu mag ik dat gaan doen!

Dit artikel is geschreven door Boor Siegel.