Na jarenlang lief en leed gedeeld te hebben in hun tweesterrenrestaurant in Limburg met haar man Paul van de Bunt en twee kinderen stond Sandra er plotseling alleen voor. Op 10 april 2014 werd haar man niet meer wakker, terwijl hij altijd vol leven en energie zijn bed uit sprong. “Ik had niets in de gaten, maar toen ik hem wakker ging maken, was hij overleden. Hij had de avond ervoor nét de nieuwe menukaart af.”

Sandra was 21 jaar toen ze met Paul, vijftien jaar ouder dan zij, vanuit Haarlem naar Limburg vertrok. Het was een monumentale carréboerderij uit 1759 die hen deed beslissen naar Ubachsberg te verhuizen. “We hebben het pand helemaal opgeknapt en tot restaurant, woonhuis en drie gastenverblijven omgetoverd. Daarna zijn we snel getrouwd en kreeg ik op mijn 24e een zoon en volgde op mijn 29e onze dochter. We hadden in het begin vooral gasten uit de omgeving en recepten die nog vrij simpel waren.” Dat veranderde echter snel, mede door de passie en gedrevenheid van Paul.

Langzaamaan werd het niveau van de menukaart hoger, met als resultaat een eerste Michelinster in 1996. De tweede ster volgde in 2007. “Wij behoorden toen tot een van de beste tien restaurants van Nederland. Dat was best bijzonder. Paul stond in de keuken en ik in de bediening. Daarnaast deed ik wat administratie en zorgde ik voor de kinderen. Doordat we op zaterdag geen lunch deden, kon ik wel naar het voetbal kijken van mijn zoon.” Vele prijzen en onderscheidingen volgden, waaronder gastvrouw van het jaar in 2008. Tot die dag in april, toen alles veranderde.

“Je kan nu niet door, Paul is dood”

Sandra en Paul hadden een heel gelukkig leven samen en waren stapelgek op elkaar, ondanks dat ze al eerder met de dood te maken hadden gekregen. Een doodgeboren kindje en het overlijden van Sandra haar vader kort na elkaar hadden al een litteken achtergelaten, maar het plotselinge overlijden van Paul was dramatisch. “Ik kon het niet bevatten. Toen de lijkwagen aan kwam rijden, riep ik: ‘die moet aan de kant, want straks begint de lunch.’ Ik ging meteen in de overlevingsstand. Het was Paul zijn broer die tot me door kon dringen en zei dat we alle reserveringen moesten afbellen. ‘Je kan nu niet door, Paul is dood’, zei hij. Ik zag toen in dat we een week dicht moesten. Niet alleen mijn man en de vader van mijn kinderen was overleden, maar ook een van de grootste chef koks van Nederland.”

Na een week ging het restaurant weer open en kwam de gehele bedrijfsvoering op Sandra neer. Ze was plotsklaps eigenaresse van een tweesterrenrestaurant met twaalf man personeel. Ze moest alles aanpassen, van logo tot menukaarten, want overal stond de naam van Paul op. “Mijn sous chef Bas van 23 zei dat hij zou blijven tot mijn zoon Robin de keuken kon overnemen. Als hij het aan durft als chef-kok, dacht ik, dan red ik het ook wel.” Sandra heeft veel geleerd van deze periode, met name dat ze om hulp mocht vragen, zoals met de website en computerzaken, zich kwetsbaar mocht opstellen en veel vragen te stellen. Naast het runnen van het restaurant is ze ook nog steeds gastvrouw. “Alles draait om mij. Ik ben het middelpunt, zeker ook omdat ik naast het restaurant woon. Het gaat continu maar door.”

Het restaurant draait als nooit tevoren en is na het overlijden van Paul met één ster doorgegaan. “Die twee sterren waren van Paul, die heeft hij meegenomen naar de hemel. Wie weet, zit er nog een tweede ster in. In januari wordt mijn zoon chef-kok en zal Bas ons verlaten.” En leeft Paul nog voort in het restaurant? “We hebben al drie jaar de signature dish van Paul op de kaart staan, ‘geuren van de zee’, dat was zijn specialiteit. Ik zou heel trots zijn als het zo door blijft draaien en om dit straks met mijn zoon samen te doen. Mijn zoon wordt dan ook mijn zakenpartner, maar ik ga het met veel vertrouwen tegemoet.”