Ze werkt sinds 2,5 jaar als freelance journalist en schrijft over slutshaming, menstruatie en anticonceptie. Ze noemt zichzelf honderd procent feminist, maar dat is voor Milou Deelen vanzelfsprekend. Het feminisme is verbonden met haar werk. Ze is voor gelijkheid van mannen en vrouwen en heeft het gevoel dat vrouwen nog steeds worden achtergesteld.

Voordat ze een studie Europese talen en culturen ging doen, was het haar moeder die zei: moet je niet journalistiek studeren? Zowel haar moeder als haar zus werken in de media en Milou vond het stom als ook zij in de media ging werken. “Drie jaar geleden heb ik een filmpje over slut shaming gemaakt. Ik was destijds lid van het studentencorps in Groningen en had daar last van, zowel van mannen als vrouwen.  In het filmpje deel ik hoe ik me voel over mijn ervaring met slutshaming en wat ik zoal naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen. Dat filmpje is viral gegaan en opgepikt door de media.”

Het was in dezelfde tijd dat ze van studentenstad Groningen naar Amsterdam verhuisde, waar ze een gevoel van bevrijding ervaarde en waar ze meer zichzelf kon zijn. “Ik werd veel geïnterviewd en dacht: wat een leuke baan en wat een leuke mensen. Toen liep ik een journalist van online platform Vice tegen het lijf, die vroeg of ik een stuk over slutshaming wilde schrijven. Ik had nog nooit een journalistiek stuk geschreven. Ik ben daarna blijven hangen bij Vice en ben meer gaan schrijven. En toen is het balletje gaan rollen. Ik schrijf nu voor veel vrouwentijdschriften, zoals Linda meiden, Glamour en Viva. Het is heel anders gelopen dan ik me had kunnen voorstellen.”

“Ik houd van een decolleté of een doorschijnend shirt”

Slutshaming is één van de feministische onderwerpen waarover Milou van zich laat horen. Ze vindt het raar dat mannen worden geprezen als ze met veel vrouwen naar bed gaan en dat je als vrouw wordt aangekeken. “Vroeger had ik veel bed partners. Dat is nu anders, want ik heb een relatie. Maar ik kreeg ook regelmatig reacties over mijn uiterlijk, dat ik erbij loop als een slet bijvoorbeeld. Ik houd van een decolleté of een doorschijnend shirt. Ik moest me verantwoorden voor wat ik aan had. Waarom draag je dat shirt? Wat een aandachttrekkerij. Waarom mag ik niet aan doen wat ik wil? Je moet je houden aan een standaard, met name bij een studentencorps, en doe je dat niet, dan word je geslutshamed.”

Ze is ook voorstander van de free nipple beweging, het bevrijden van de vrouwelijke borst. Mannen kunnen volgens Milou in hun blote borst lopen op een festival als het lekker weer is en als een vrouw dat doet, wordt ze raar aangekeken. “Soms doe ik het wel, zoals vorig jaar op het festival Milkshake, daar is het normaler. Maar ook op het strand vind ik het normaal om topless te lopen, maar we doen er super preuts over.” Naast haar journalistieke werk is Milou actief op Instagram. “Als ik daar een foto plaats van mijn borsten, moet ik mijn tepels afdekken. Ik krijg ook daar veel reacties, zoals aandachtshoer. Het is niet normaal om als vrouw seksueel getinte berichten te plaatsen, terwijl die keuze bij de vrouw mag liggen.”

Naast slutshaming schrijft ze over straat intimidatie, de loonkloof, seksueel misbruik, gender ongelijkheid en seks. “Ik schrijf over onderwerpen waar ik zelf of vriendinnen van mij tegenaan lopen. Zo heb ik vorig jaar geschreven over de kosten van anticonceptie en dat vrouwen hier steeds voor opdraaien. Ik realiseerde me dat ik al heel lang de pil slikte. Waarom moet ik dit alleen betalen en  waarom heeft niemand het hierover? Ik heb hierover een stuk over geschreven en heb al mijn bed partners een tikkie gestuurd voor onze gemaakte kosten. Dat zorgde voor veel ophef. De meeste mannen kregen een tikkie van 1,50 euro. Ik heb dat zorgvuldig berekend. Een scharrel met wie ik vaker naar bed was geweest, kreeg een hoger bedrag. Sommige mannen reageerden heel begripvol, anderen reageerden niet. Eentje zei: maar ik heb voor jou die avond een frietje betaald. Ik heb veel reacties gehad, ook van een vrouw die zei dat haar vriend nu mee betaalt aan de pil. Het laat zien dat je met een artikel iets teweeg kan brengen.”

Je moet je als vrouw gedragen

De vrouwelijke seksualiteit is al heel lang onderdrukt en je moet je als vrouw gedragen. Dat leeft nog steeds, aldus Milou. “Ik denk dat we niet gewend zijn dat een vrouw zo openlijk praat over haar seksualiteit of haar bed partners. Dat vinden we blijkbaar heel shocking. Je zou denken dat dit anno 2020 niet meer bestaat, maar die geroeste ideeën van hoe je moet zijn als vrouw, maar ook als man, dat zit nog steeds in ons en in onze cultuur. Als je tegen mensen zegt dat je niet met iemand naar bed bent geweest, krijg je als reactie: wat goed. Waarom? Waarom vinden we het niet leuk als je het wel gedaan hebt? Het wordt geprezen als je geen seks hebt gehad. In Amsterdam is dit trouwens wel anders. Het wordt meer aangemoedigd in mijn vriendinnengroep, zowel als je niet wilt, maar ook als je het wél wilt doen.”

Milou noemt zichzelf biseksueel, en ook dat vinden sommige mensen heel lastig. “Ik ben geen hetero en ik ben niet lesbisch. Dus wat ben ik dan? Ik pas niet in een hokje. Mensen vinden het makkelijker als je zegt dat je lesbisch bent. Ik heb nu een relatie met een vrouw en in het verleden heb ik ook weleens vrouwelijke bed partners gehad. Ook daar kreeg ik reacties over, dat ik hiermee de aandacht wilde trekken. Dat is kwetsend, want hiermee ontken je iemands seksuele geaardheid.”

Waarom zijn vrouwen geneigd elkaar te veroordelen?

In mei komt haar eerste boek uit, een samenwerking met Daan Borrel. Het boek gaat over het krabbenmand effect. “We hebben onderzocht hoe en waarom vrouwen geneigd zijn om elkaar te veroordelen. Dit hebben we gedaan door onze eigen vooroordelen te onderzoeken en door bekende en onbekende vrouwen te interviewen.” Wat zijn Milou haar eigen vooroordelen naar vrouwen? “Ik had er meer dan ik dacht. Ik heb een vooroordeel naar studentencorps vrouwen, maar ik weet dat ik die vrouwen niet over één kam kan scheren. Maar ik denk al snel als iemand zegt dat ze lid is: oh, die zal wel saai zijn. Hiermee plaats ik haar een hoekje. Daar probeer ik me nu bewust van te zijn. Vaak heeft een oordeel met jezelf te maken. We oordelen allemaal en daarmee houden we elkaar klein als vrouwen. Het zou fijn zijn als we elkaar kunnen bevrijden. Het schrijven van het boek heeft me bewuster gemaakt en ik denk nu veel leuker over mezelf en over andere vrouwen.”