Het is de grootste vrouwen vereniging van Nederland en dit jaar bestaan ze negentig jaar: Vrouwen van Nu. Sinds 2016 is Carla Wijers directeur, die al sinds haar studententijd zich inzet om de stem van vrouwen, zowel uit de geschiedenis als nu, te laten horen. De vereniging wil met de kracht van vrouwen hun eigen leefomgeving mooier maken.

In de jaren tachtig hadden ze 81.000 leden. Dat is groter dan alle politieke partijen, aldus Carla. Inmiddels zijn het er 36.000 en hebben ze 450 lokale afdelingen waar vrouwen actief zijn. Haar affiniteit met vrouwen is als een rode draad door haar leven verweven. “Ik ben historica en ben een van de mede-initiatiefnemers van vrouwengeschiedenis aan de universiteiten. In veel geschiedenisboeken kom je alleen maar mannen tegen, alsof vrouwen geen rol hebben gespeeld in ons verleden.” Met een aantal andere vrouwen kwam Carla hiertegen in opstand en hebben ze zich met vrouwengeschiedenis ingezet voor historische verhalen waarin vrouwen een hoofdrol spelen. “Het kan toch niet zo zijn dat vrouwen niks gedaan hebben en dat ze alleen maar of maîtresse of ‘vrouw van’ waren of helemaal fout en daardoor bekend waren.”

Vrouwengeschiedenis

Vrouwengeschiedenis werd mede door Carla haar inzet een gerespecteerd vak en voor iedereen die geschiedenis studeert, die kan dit als specialisatie kiezen. De bekroning op haar inzet voor vrouwen kwam in 1990, toen ze samen met Maria Grever in opdracht van het Ministerie van Onderwijs was uitgenodigd om een stof omschrijving voor het centraal schriftelijk eindexamen geschiedenis te schrijven over vrouwen in Nederland en de Verenigde Staten in de twintigste eeuw. “Dat is twee jaar het centraal schriftelijk eindexamen geweest. Alle middelbare scholieren geschiedenis moesten zich in onze stof verdiepen. Het mooie was dat in die tijd meiden hoger scoorden op dit eindexamen. Dit ging over hun. Toen de vrouwelijke staatssecretaris wegging, verdween ons eindexamen ook.”

Ze was altijd vanuit historisch perspectief bezig met de vraag: wat betekent dit voor vrouwen? Toen ze vijf jaar geleden bij de vereniging terechtkwam, was dit voor haar een mooie manier om die aandacht voor het stemgeluid van vrouwen in zo’n vereniging een extra boost te geven. “Veel van de 450 lokale afdelingen zijn maatschappelijk actief op onderwerpen die voor hun eigen lokale omgeving belangrijk zijn. Dit kan betere straatverlichting bij fietspaden zijn tot vrouwelijke vluchtelingen in je eigen gemeente als buddy helpen. Ik ben druk met het uitzetten van maatschappelijke thema’s die belangrijk zijn voor vrouwen. We werken samen met de politiek en maatschappelijke partners.”

Generatieleren

Op dit moment richten ze zich op vier pijlers, waardoor er meer focus is ontstaan. Die pijlers zijn onder andere het benutten van de talenten van alle vrouwen en generatieleren . “We kunnen veel van elkaar leren, van vrouwen van andere generaties, zodat we op elkaars ervaringen en kennis kunnen voortbouwen. “ Een derde pijler is de dialoog op gang brengen tussen platteland en stad. “We stimuleren en faciliteren dat vrouwen uit de agrarische sector in gesprek gaan met vrouwen uit steden. De producenten en de consumenten van voeding bij elkaar brengen. Door de dialoog aan te gaan over zaken als gezonde voeding, eerlijke producten voor eerlijke prijzen en duurzame landbouw, gaan ze elkaars wereld beter begrijpen en kunnen ze ieder vanuit haar eigen wereld een bijdrage hieraan leveren. Wij brengen vrouwen bij elkaar, waardoor er begrip voor elkaar komt. Vervolgens brengen we advies uit aan de overheid.”

Een laatste pijler is duurzaamheid en diversiteit. In een duurzame wereld wordt diversiteit als een meerwaarde voor de samenleving gezien. “We vinden dat vrouwen, als de helft van de wereldbevolking, ook een verantwoordelijkheid hebben om te werken aan een duurzame wereld. Als je alle talenten van alle mensen benut, mannen én vrouwen, dan zijn we waar we willen zijn. In de praktijk betekent dit: hoe ga je om met de plastic soep in de oceaan, maar ook met duurzame landbouw. Hoe krijg je bedrijven zo ver dat ze een goed diversiteitsbeleid voeren? Daar organiseren we lezingen en workshops voor en plaatsen artikelen hierover in ons magazine. Het gaat ons vooral om bewustwording, waardoor vrouwen vervolgens zelf actie kunnen ondernemen.”

Carla is werkzaam op het landelijk bureau met zeven betaalde krachten, de rest is allemaal vrijwilliger. “Ik ontwikkel in opdracht van het landelijk bestuur het beleid en zet het na goedkeuring door onze Ledenraad uit. Ik zoek samenwerkingspartners en onderhoud de contacten met ministeries en initieer samen met mijn projectleider mooie projecten die aan onze vier pijlers invulling moeten geven. Neem bijvoorbeeld generatie leren. We zijn nu bezig met een samenwerking met de facebookgroep Ambitieuze meiden. We gaan met hen netwerkbijeenkomsten opzetten over thema’s waarover we met elkaar in gesprek kunnen gaan. Thema’s waar we allemaal mee te maken hebben, zoals gelijke lonen en onveiligheid op straat. Ik liep er dertig jaar geleden al tegenaan en dat is nog steeds zo. Het is voor vrouwen nog steeds lastiger om door te stromen naar hogere lagen binnen een organisatie. Deels komt dat doordat vrouwen extra goed moeten presteren om gezien te worden, deels voelen ze zich klem zitten in een vaak door mannelijke spelregels gedomineerde werkomgeving. Dan wordt er geroepen: we kiezen voor de beste. Dit is toch vaak een man, omdat die beter gezien wordt en beter in ‘het bestaande systeem ‘past.”

Diversiteit

Net als vrouwen is ook diversiteit een rode draad in het leven van Carla. Zo is ze decaan geweest bij een business school om bij bedrijven aandacht te creëren voor diversiteit. “Iedereen roept het, maar waarom gebeurt het niet? We hebben stereotiepe beelden van vrouwen waardoor hun talenten, door mannen én vrouwen, onvoldoende gezien worden. Het creëren van bewustwording hierop zit in alle functies die ik gehad heb. Wat maakt nou dat we roepen dat vrouwen ook belangrijk zijn, maar dat we ze niet terugzien in die hogere posities? Waarom stromen ze niet door? Dit heeft niets te maken met dat ze niet willen, maar met hoe we het maatschappelijk hebben ingericht. En wat ik heel jammer vind, is dat de vrouwen die wel doorstromen vaak aangeven dat ze nergens last van hebben gehad. Het zou fijn zijn als iemand zegt: het is mij gelukt, ik ga jullie helpen om het ook te laten lukken.”

Ze krijgt nog regelmatig de vraag of een vrouwen vereniging nog wel bestaansrecht heeft. We zijn toch gelijk? “Ja, voor de wet in Nederland zijn we gelijk en we zijn al een heel eind gekomen. In de praktijk echter is het anders. We hebben allemaal onbewuste vooroordelen en stereotiepe beelden van vrouwen en mannen, die we bespreekbaar moeten maken. Nu in corona tijd is de vereniging voor vrouwen een warm bad, omdat het hen uit hun isolement haalt. Het is fijn om contact te hebben en elkaar te ondersteunen en stimuleren. Deze crisis heeft een andere impact op vrouwen dan op mannen. Daar willen we aandacht voor vragen. Als je kijkt naar de mensen die het beleid uitzetten, dan is het merendeel man. Terwijl de zorgverleners vooral vrouwen zijn. We moeten hun ervaring en kennis, het vrouwelijke stemgeluid, erbij betrekken.”

Thrillers schrijven

Naast haar enorme liefde voor vrouwen heeft ze nog een grote passie: thrillers schrijven. “Mijn eerste boek is klaar en ik ben nu op zoek naar een uitgever. Ook in mijn boek spelen vrouwen een hoofdrol. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot het genre thriller, maar dan niet van die verhalen waar de hersenen tegen de muur spatten. Ik wil weten hoe vrouwen tot een misdaad komen, vrouwen zoals jij en ik. Ik wil meer onderzoek gaan doen naar hoe dit psychologisch werkt. In mijn tweede boek zit een vrouw die mishandeld wordt. Daar wil ik me in verdiepen: hoe werkt dat? Waarom doen mannen dat? Waarom laten vrouwen dat vaak jaren lang gebeuren?”