Ik ben geboren in Turkije – een land met een grote variatie op het gebied van vrouwelijkheid. Er is van alles te vinden, van hele sexy en vrijgevochten vrouwen tot aan hele gesloten en preutse vrouwen, al dan niet met hoofddoek. Mijn moeder groeide op in een alevitische enclave in Turkije. Aleviten waren in die tijd een minderheidsgroepering zonder rechtsstatus. Daardoor was er veel angst voor verkrachting en is mijn moeder opgevoed met angst voor mannen.

Vanuit die angst was seksualiteit voor haar beladen en is zij heel erg preuts geworden. Zo heeft zij mij ook opgevoed: alles wat met seksualiteit te maken heeft moest weggestopt worden. Over lichamelijke ontwikkeling werd thuis niet gesproken. Al van kinds af aan koppelde ik mezelf los van mijn lijf.

Mijn lijf trok zich daar echter niets van aan en ontwikkelde zich sneller dan ik bij kon benen. Heel jong, al rond mijn 9e, kreeg ik borsten, terwijl geen van mijn leeftijdsgenootjes ze had. Ik wilde kind zijn en blijven   en mijn groeiende borsten niet erkennen. Daarom weigerde ik in het begin om een beha te dragen. Toen ik 11 was maakte ik daardoor tijdens turnles een pijnlijk incident mee. Ik moest een handstand voordoen waardoor mijn t-shirt omlaag zakte en mijn borsten in ontwikkeling zichtbaar werden. Uit schrik durfde ik me niet te verroeren. Ik schaamde me heel erg en dacht dat iedereen het had gezien en erover roddelde. Na dit voorval ben ik wel een beha gaan dragen. Helaas kreeg ik geen nieuwe maar een gebruikte van mijn oudere zus. Het was een lelijke voorgevormde huidskleurige beha. Hij voelde raar aan en zat gek, en ik hoopte dat niemand door mijn kleren zou zien dat ik hem droeg.

Sexy topjes

Op mijn 13 werd ik fan van Madonna en hing ik in mijn kamer posters op van haar in sexy beha’s en topjes. Dat was te veel bloot voor mijn moeder en ze scheurde de posters er weer af. Liefst had ik net als Madonna in van die sexy topjes rondgelopen, maar dat was natuurlijk uit den boze. Stiekem begon ik me tegen mijn moeder te verzetten. Tijdens een zwempartij bij een recreatieplas deed ik uit stoerheid net als mijn vriendinnen mijn topje uit. Ik vond het mega-spannend, maar genoot er ook van. Mijn moeder was daar uiteraard niet bij.

Ik kreeg best wel aandacht van jongens maar hield vriendjes altijd af, dat vond ik te eng. Ik was 18 toen ik voor het eerst een jongen kuste. Ik dacht, nu ben ik 18, nu moet het ook maar een keer gebeuren. Terwijl we naast elkaar lagen te zoenen schreeuwde iets in mij  “raak mijn borsten aan”. Voor de eerste keer in mijn leven wilde ik heel erg graag mijn borsten aanbieden, maar ik durfde er niet om te vragen, en hij was te schuchter om het initiatief te nemen. Kort daarna ontmoette ik mijn huidige man met wie ik inmiddels 25 jaar gelukkig samen ben. Hij was de eerste die mijn borsten mocht aanraken en is tot op heden mijn enige seksuele partner. Samen zijn we ook de trotse ouders van drie prachtige kinderen.

Van C naar E cup

Op mijn 30ste werd ik voor het eerst moeder. In de 6 jaar die volgden ben ik onafgebroken  zwanger en zogend geweest. Door borstvoeding te geven ben ik meer in contact gekomen met mijn borsten. Ik voel me er meer verbonden mee. Het enige nadeel was dat ik van een C naar een E cup ging. Dat mijn borsten ineens zo groot waren vond ik niet aantrekkelijk. En het ergste vond ik wanneer iemand er iets seksueels in zag en daar opmerkingen over maakte, zoals ooit een man op een terras die “grote tieten” naar mij riep. Mijn borsten hadden in die tijd voornamelijk een doel: mijn kind voeden. Biologisch gezien is dat hun functie. Borstvoeding geven was dan ook voor mij een natuurlijk gevolg van zwanger zijn.

Ik zou mijn borsten niet willen ruilen of laten corrigeren. Ik zou wel blij zijn als ze iets kleiner waren. Ze zijn vol en groot en daarom noem ik ze “mijn tieten”. Ik heb altijd gehoopt dat ik na de borstvoeding van mijn laatste kind mijn vertrouwde cupmaat C weer terug zou krijgen. Al mijn vriendinnen zeiden “na de borstvoeding is er niets meer van over” maar ik heb nog steeds een D-cup. Wat ik aan vrouwen mee zou willen geven is “heb de borsten van je dochter ook lief”. Met veel belangstelling volg ik alle groeistadia van de borsten van mijn dochter van nu 12. Ik zie vooral de schoonheid van haar ontluikende seksualiteit. Regelmatig zeg ik tegen haar: “wat heb je toch mooie borsten”. Daardoor is er een mooie verbinding tussen ons en zie ik hoe zij haar borsten zelf ook waardeert. Dat is prachtig en tegelijkertijd voel ik dan ook mijn eigen gemis hierin. Ik vraag me af hoe mijn leven was verlopen als ik dat ook van mijn moeder had gehoord.

Dit interview is een van de vele uit een serie borsten-interviews door Claudia van het Kaar. Zij is vrouwencoach en lichaamswerker gespecialiseerd in borsten. Op dit moment schrijft zij een boek over borsten. Kijk op haar site voor meer informatie en om bericht te krijgen wanneer haar boek klaar is: www.centrumvoorvrouwen.nl.