Mishandeling van hulpverleners komt spijtig genoeg nog regelmatig voor. Als het gevoelige onderwerp bespreekbaar wordt gemaakt, klinkt het vaak lafjes in de oren van Ronald de Jong. De ambulanceverpleegkundige klom daarom in de pen en schreef een column waarmee hij de mensen, voornamelijk de regering van Nederland, wakker wil schudden. “Het interesseert ze geen ene moer wat er met de hulpverleners gebeurt en de impact die mishandeling heeft op hun gezinnen en hun toekomst.”

In de column verkondigt De Jong openhartig zijn mening over de betrokkenheid van de regering wat betreft de brute mishandeling van hulpverleners. “Jaren terug stond Ivo Opstelten met natte ogen te vertellen dat geweld tegen hulpverleners keihard aangepakt moet worden. Dat noem ik het gepeupel opnieuw in slaap sussen met dezelfde holle frasen als zijn voorgangers.”

“Het interesseert ze geen ene moer”

Niet dat er helemáál niet wordt omgekeken naar de veel voorkomende mishandelingen. Integendeel. Volgens De Jong gebeurt dit wel degelijk, maar dan zijn het woorden met een ietwat ongeloofwaardige ondertoon. “Verontwaardigd doen, afschuw uitspreken, ernstig kijken in de camera en dan snel weer leuke dingen doen buiten het zicht van de media.”

“Waarschijnlijk heeft Opstelten de tekst doorgespeeld naar zijn opvolger Ard van der Steur. Even een voorgeprogrammeerd tekstje voorlezen op Nieuwjaarsdag of op een ander gedenkwaardig moment.”

“Al je tanden kwijt”

Ronald vertelt onder andere over zijn confronterende ervaring in het Afrikaanse Gambia; een land waarin geen enkel persoon het ook maar in zijn hoofd durft te halen om in het gezicht van een agent te spugen. “Mocht je die neiging wel hebben, bedwing hem, want na een paar seconden ben je al je tanden kwijt en kan je snuit door een plastisch chirurg gereconstrueerd worden, als die daar in de buurt tenminste praktiseert.”

Tijdens een gesprek met een Gambiaanse agent, merkte de Nederlandse ambulanceverpleegkundige het drastische verschil op tussen de burgerlijke normen en waarden richting hulpverleners. “Ik vertelde hoe het er in de staat der Nederlanden aan toe gaat en in eerste instantie dacht hij dat ik uit mijn nek liep te kletsen, totdat ik hem confronteerde met de werkelijkheid en bijbehorende beelden. Onbegrijpelijk en volstrekt onvoorstelbaar vond hij het. Tolerantie die in dit land geen grenzen kent ten koste van de eigen hulpverleners. Voetbalwedstrijden, waar bijna meer agenten dan publiek op af komen en zo kan ik nog wel even doorgaan.”

Voor je het weet, ben je de Sjaak

De Jong was in Gambia getuige van een kooigevecht, maar dan zonder kooi. Ingrijpen verliep voor de Gambiaanse politieagent gemakkelijk. Hij hoefde enkel kort en krachtig op zijn fluit te blazen en vervolgens deinsden de ruzieschoppers nederig achteruit. “In Nederland zou dit het signaal voor de aanval zijn tegen de hulpverleners. Zijn kwaliteiten bestaan uit een cursus fluiten en hardlopen. Zijn wapen: een lange twijg.”

Dat er alles in de strijd wordt gegooid om de hulpverlener op de proef te stellen, valt inmiddels onder Nederlandse principes volgens De Jong. “Respect voor deze Gambiaanse wetshandhaver stond hoog in het vaandel en niemand die aanstalten maakte zijn gezag in twijfel te trekken. Een iets andere situatie dan bij ons. Hier worden raddraaiers toegesproken alsof ze bij de psychiater op de bank liggen. Ieder woord wordt afgewogen, want voor je het weet ben je de Sjaak als hulpverlener.”