Lange tijd heeft sociaal ondernemer en trainer Nora el Abdouni in de hulpverlening gewerkt, onder andere met meiden en jonge vrouwen die te maken hadden met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Een pittige en uitdagende tijd. Voor haar inzet binnen de hulpverlening heeft ze veel erkenning gekregen en al die jaren hebben een basis gelegd voor het werk dat ze nu doet rondom culturele sensitiviteit, diversiteit en inclusie binnen het onderwijs, bedrijven en het sociaal domein. “Ik wil de plek waar ik woon een stukje mooier, stabieler en gelijkwaardiger maken.”

Dat ze voor de hulpverlening heeft gekozen, komt ook door haar eigen zoektocht naar haar identiteit toen ze jonger was. Nora is tussen twee culturen opgegroeid en zo voelde dat ook als kind. “Het voelde als twee culturen, wat ik soms best ingewikkeld vond. Thuis werd er iets anders van mij verwacht dan op school. Ik heb een Marokkaanse en een Nederlandse achtergrond en zat op een streng christelijke basisschool. Ik was continu op zoek naar mijn eigen weg. Die zoektocht heeft ervoor gezorgd dat ik mensen in mijn omgeving nodig had aan wie ik mij kon optrekken. Voor mij waren dit de oude buren van mijn moeder, ome Jaap en tante Sina.”

Balanceren tussen drie werelden

Door deze ervaring wilde ze er zijn voor anderen en heeft ze na haar HAVO voor de studie social work gekozen. Ze wilde met jongeren werken, die met vergelijkbare vraagstukken rondliepen: wie ben ik, de zoektocht naar identiteit, maar ook het balanceren tussen twee werelden, en misschien wel drie: vrienden (straat), school en thuis. Hoe doe je dat? Geleidelijk aan kwam de doelgroep vrouwen steeds meer aan bod tijdens haar stages, ook omdat ze merkte dat ze meer van zichzelf kon inzetten als instrument en meer bereik had bij meiden. Hierdoor kon ze veel meer het gesprek aangaan over vrouwelijkheid, dubbele moraal en wat het betekent om als meisje op te groeien tot volwassen vrouw.

Tijdens haar derde stage kwam ze bij Pretty Woman terecht, een hulpverleningsplek voor meiden en jonge vrouwen die te maken hebben met vragen en/of problemen rondom seksualiteit, relaties en dwang. “De keuze voor deze plek had vooral te maken met de doelgroep, en niet eens zozeer met het onderwerp. Ik vond seksueel grensoverschrijdend gedrag een behoorlijk uitdagend en spannend onderwerp. In veel culturen is seksualiteit een taboeonderwerp en zo ook binnen mijn eigen opvoeding. Mijn wereldbeeld veranderde, en niet altijd in positieve zin. Ik kreeg te maken met heftige vormen van (seksueel) geweld en dat was best pittig.”

In de 8,5 jaar dat ze na haar studie binnen de hulpverlening werkzaam was, heeft ze fantastische dingen mogen doen. Ze kreeg veel energie van de meiden en jonge vrouwen die ze daadwerkelijk kon ondersteunen met het verwerken van hun ervaringen, maar vooral ook als ze zag dat ze groeiden en stappen maakten. “Dat was echt een cadeau.” Ze mocht met preventie aan de slag, ging partnerschappen aan in de wijk en zette het onderwerp seksualiteit op de kaart binnen gemeenschappen waar dit nauwelijks bespreekbaar was. “Dit voelde voor mij als ondernemen. Dat je op zoek gaat naar kansen en gaat kijken met wie je kan samenwerken. Wat zijn de handigste wegen, welke taal spreekt iemand, niet letterlijk, maar figuurlijk en hoe sluit je daarop aan. Ik ben gaan kijken hoe we de hulpverlening op zo’n manier konden aanbieden, dat het past bij de verschillende culturen. Hoe maken we het aanbod toegankelijk voor iedereen?”

Unlocking the code

Ze was sociaal werker van het jaar (2016) en verschilmaker in 2018 vanuit de vrouwenvereniging Vrouwen van Nu, een enorme erkenning voor haar werk en inzet binnen de hulpverlening. Ook is ze uitgenodigd door de koning en koningin voor een Uitblinkerslunch. “Na al die jaren merkte ik dat ik alles gedaan had wat in mijn bereik lag en ben ik voor mezelf als trainer en sociaal ondernemer gaan werken. Ik wilde het onderwerp culturele sensitiviteit en diversiteit breder trekken, en met dit onderwerp aan de slag gaan binnen het onderwijs, het bedrijfsleven en het sociale domein. Mensen vinden dit best een zwaar onderwerp, zo van: daar gaan we weer. En dat snap ik ook, wan het zijn vaak toverwoorden. Ik ben met mensen om tafel gaan zitten en zo ontstond het idee om een game te ontwikkelen: unlocking the code. Dit is een spel dat over breincodes gaat die diversiteit en inclusie tegenwerken.”

Volgens Nora hebben we allemaal onbewuste vooroordelen, ook wel ‘bias’ genoemd, ongeacht onze achtergrond. En niet eentje, maar wel 188. “Een aantal van deze breincodes werken op dusdanige manier in ons brein waardoor je diversiteit en inclusie tegenwerkt. Ik zal je een voorbeeld geven: we hebben allemaal als mensen de neiging om te kiezen voor mensen die op ons lijken, zowel op het gebied van sollicitaties als vriendschappen. Iemand die op ons lijkt is waarschijnlijk beter en daar kiezen we dan voor. Dat is niet raar of gek, dat doen we allemaal. We willen dat ‘ons soort’overleeft. Dergelijke breincodes werken diversiteit en inclusie tegen. Met de game kijken we wat je kunt doen om de invloed van dergelijke breincodes tegen te gaan. Wat kan je doen om ervoor te zorgen dat die breincodes ons niet teveel in de weg staan? De game is luchtig, leuk en to the point en is een tool, een interventie, die we aanbieden aan bijvoorbeeld bedrijven.”

Projecten in de wijk

Daarnaast doet Nora projecten in de wijk, zoals Het Kansenproject. Hierbij worden jongeren die een afstand tot de arbeidsmarkt hebben en topmannen (of vrouwen) van een organisatie gekoppeld aan elkaar. “Het doel is dat jongeren worden geactiveerd naar werk, stage of studie, maar ook dat zowel de topmannen en de jongeren elkaars verhaal horen en van perspectief wisselen. Contact en elkaars verhaal horen werkt helpend in het bevorderen van begrip en inclusie.”

Waarom staat ze in de ochtend op? “Ik voel een verantwoordelijkheid en dat heeft te maken met dat ik dingen zie die nog niet goed gaan. Ik heb niet de illusie dat ik Nederland volledig kan veranderen, maar ik draag wel graag een steentje bij. Ik heb het gevoel dat ik pas net begonnen ben. Ik ben nu 31 en heb nog wel even te gaan. Ik denk dat ik een manier heb gevonden om het te hebben over diversiteit en inclusie die voor veel mensen passend is. Daar wil ik graag mee verder. Ik hoop dat we ooit op een punt komen dat we zeggen: het is prima dat jij anders bent én we moeten het samen doen. Mijn ambitie zit op landelijk niveau: dat we van elkaar leren en dat we verschillen waarderen, en deze niet als bedreiging zien, maar als verrijking. En ja, we hebben nog een lange weg te gaan.”