Op 22 januari 2018 stierf de vrouw van kunstenares Fleur Pierets, met wie ze inmiddels vier keer getrouwd was in vier verschillende steden. Het plan was om dit in 22 landen te doen: alle landen waar homo’s en lesbiennes mogen trouwen. Maar toen werd Julian ziek. Fleur schreef er het boek ‘Julian’ over. “Ik had een grote zak met bierfilters en servetten waar ik alles over Julian had opgeschreven. Toen dacht ik: dit moet een boek worden.”

Ze is altijd bezig met kunst, al kijkend welke expressievorm het beste past bij een bepaald project. “Soms is een kunstproject het beste als boek, maar het kan ook een video, performance of magazine zijn. Julian en ik hadden samen het online magazine Et Alors?, over en voor LGBT kunstenaars. Hiervoor heb ik zeven jaar lang artikelen geschreven. Schrijven kan ik, maar een boek is toch wel anders.” Na een aantal proef hoofdstukken kreeg ze van uitgeverij Das Mag groen licht.

Met het boek wilde Fleur de herinneringen aan haar grote liefde levend houden. “Een herinnering kleur jezelf in en die verandert. Ik was Julian al kwijt, dus ik wilde haar herinneringen niet kwijtraken. Ik heb ze zo letterlijk mogelijk op papier gezet. Dit was voor mij de enige logische keuze. Ik wilde vooral schrijven over wie Julian was.”

“Deze relatie had weinig kans van slagen”

Fleur en Julian ontmoetten elkaar bij een lezing in Amsterdam in 2010 Ze raakten met elkaar in gesprek en er waren wel honderd redenen waarom ze nee hadden kunnen zeggen. Nee tegen elkaar. “Ik was tien jaar getrouwd geweest met een man en zij was een vrouw. Ik woonde in Amsterdam, zij in Antwerpen. Zij was hydrograaf en bracht de zeebodem in kaart, ik was zelfstandig journalist. Deze relatie had weinig kans van slagen. En toch was er dat buikgevoel dat tegen mij zei: hier gaan we voor. Ik was nog nooit verliefd geweest op een vrouw en nu was ik head over heels. Maar daar ging het voor mij niet over. Het ging voorbij de vorm. Ik was verliefd op haar mens zijn. Waarom vragen stellen als het juist voelt?”

Zeven jaar zijn ze samen geweest. Ze kwamen er al snel achter wat ze wél gemeen hadden: het onrecht tegen lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders. “Ik ben getrouwd geweest met een man en had wel gay vrienden. Ik wist dat zij problemen ervaarden. Maar het wordt pas een persoonlijk probleem als je er zelf onderdeel van uitmaakt. Ik kreeg tijdens mijn relatie met Julian te maken met kinderen die zelfmoord pleegden en het geweld wat gay mensen wordt aangedaan. Opeens wordt het onderdeel van je eigen leven en zijn het niet langer verhalen. Het was voor Julian en mij heel logisch om hier iets mee te gaan doen.”

“Iedereen heeft een positief gevoel bij liefde en trouwen”

Ze begonnen het online magazine Et Alors? en hadden als snel 750.000 lezers. Vervolgens zijn ze kunstprojecten gaan maken, waaronder hun gezamenlijke trouwproject 22_The Project. “We wilden in alle landen gaan trouwen waar dit mag als gay stel. We zijn uiteindelijk in New York, Amsterdam, Antwerpen en Parijs getrouwd. We hebben veel bereikt met dit project, niet genoeg, want we hebben het niet kunnen afmaken. Veel mensen weten niet dat gay mensen maar in zo weinig landen mogen trouwen. Velen van hen zijn in shock als ze dit horen. We hebben met 22_The Project de wereldpers gehaald. We kregen zo enorm veel bijval. Het was succesvol omdat we het positief hebben benaderd. Iedereen heeft een positief gevoel bij liefde en trouwen.”

Het rouwen gaat niet over, aldus Fleur. “Ik ben heel zakelijk en in het begin dacht ik: het gaat straks wel over. Ik ben boeken gaan lezen over hoe je rouwt, maar het blijft. Ik blijf haar missen. Ik zou nog alles geven om haar terug te hebben voor een dag. De boeken bieden troost en het is fijn om te weten dat je niet de enige bent. Werken houdt mij op de been. Ik ben met vier verschillende projecten bezig. Ik sta op, ga werken en dan slapen. Ik voel een vuur voor mijn werk. Ik heb het beste boek geschreven dat ik kon schrijven. Naast ons eigen verhaal en de rouwperiode praat ik veel over LGBT rechten en zijn er gay kunstenaars aan het woord die ook hun partner hebben verloren.”

Er komt een tweede boek, maar dat gaat over iets heel anders. En volgend jaar komt de vertaling van haar Engelse kinderboek Love Around the World, dat in november in New York wordt gepresenteerd. “Het gaat over twee vrouwen, Fleur en Julian, die gaan trouwen in alle landen waar dit mag. In dit boek gaat ze niet dood. Ik dacht dat het helend zou zijn om dit te schrijven, maar dat was stom van mij om te denken. Ik schreef mijn ideale leven wat ik nooit meer ga hebben. Maar het resultaat is prachtig, met mooie illustraties. De boodschap is dat het niet uitmaakt wie je graat ziet. Liefde is liefde.”

“Weg is weg, althans, zo ervaar ik dat”

Dagelijks koester Fleur het gevoel dat Julian haar gaf. “Als ik in de ochtend wakker werd en naar haar keek, werd ik zo blij. Dat had ik nog nooit gehad. Dat gevoel was er de hele tijd als ik haar zag. Een warm gevoel van binnen, geluk in zijn puurste vorm. Dat is een herinnering die ik heel hard meeneem, want die mis ik het meeste. Weg is echt weg, althans, zo ervaar ik dat. Dat vind ik jammer. Ik ga in de avond alleen naar bed en sta alleen weer op. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat gevoel wat ik bij Julian had ooit nog krijg. Nee, ik denk dat ik echt de liefde van mijn leven heb gehad.”