Ze was single, hetero, 35 jaar oud en had een kinderwens. De kans dat die partner en tevens vader van haar kinderen nog op tijd zou komen, was klein. Waarom niet een co-ouderschap aangaan met een homostel? Kinderwenscoach Sara Coster was 17,5 jaar geleden een pionier op dit vlak, kreeg twee zonen, schreef er een boek over en is inmiddels succesvol kinderwenscoach en organiseert speeddates voor wensouders.

De twee vaders van haar kinderen hadden een oproep geplaatst op de website Meer dan gewenst. Sara had gereageerd. “We hebben elkaar een half jaar heel intensief leren kennen en zagen elkaar meerdere keren per week. We deden veel samen, zoals verjaardagen, samen met vakantie, elkaars ouders ontmoeten. We zijn naar Rome geweest, want een van de vaders is Italiaan. Ook hebben we het graf van mijn vader bezocht. En dan geef je elkaar weliswaar het ja-woord, maar dan ken je elkaar nog steeds niet . We kennen elkaar nu 17,5 jaar en dat is langer dan al mijn relaties bij elkaar opgeteld, maar je leert elkaar nog steeds beter kennen.”

Ik wil mijn kind met niets en niemand delen

De vaders kiezen wie de biologische vader zou worden en na zes maanden was Sara via zelf-inseminatie zwanger. Na drie maanden kreeg ze een miskraam. Daarna heeft ze nog twee miskramen gehad, waarbij ze tijdens de laatste bijna is doodgebloed. Na een half jaar was het weer raak, en deze vierde zwangerschap ging wel goed. “Toen de baby er was, dacht ik: ik wil mijn kind met niets en niemand delen. De hormonen namen ernstig de overhand, maar langzaam hebben we het schema opgebouwd.  Eerst kwamen ze vooral bij mij langs, namen ze eten mee. Vervolgens was onze zoon een paar uur bij hen. Zo bouw je het langzaam op. Na tien maanden zaten we echt in het schema, wat betekent dat we ieder de helft van de week onze zoon bij ons hadden wonen.”

Ze moest erg wennen om moeder te zijn en ervaarde dat in het begin als overweldigend. Daarnaast moest ze ook wennen aan het co-ouderschap. “Met name het eerste jaar vond ik dat heel lastig, omdat ik op een hormoonwolk zat. We hebben veel gepraat. Na de geboorte van onze tweede zoon, één jaar en negen maanden later, had ik daar minder moeite mee. Het is dan ook veel drukker en al snel dacht ik op woensdag half zes: waar blijven ze nou?”

Sara is in dezelfde straat gaan wonen en ze doen boodschappen bij dezelfde Albert Heijn. Regelmatig komen ze elkaar tegen. Inmiddels zijn hun twee zonen 12 en 14 jaar oud. “We zijn echt een geoliede machine. Het voelt als één gezin, maar wel in twee huizen. Onze kinderen weten niet beter, want het gaat al zo vanaf hun geboorte. Een van de kinderen heeft ooit gezegd dat het hem heel saai zou lijken om in één huis te wonen.”

“Zonder klik ben je nergens”

Het vinden van de juiste vaders voor je kind is echt een zoektocht, aldus Sara, “Ik heb er anderhalf jaar over gedaan, voordat ik hen gevonden heb. Het is belangrijk dat je een klik hebt, want zonder klik ben je nergens. De woonplaats en de constructie spelen ook een rol.” Ze ervaart het co-ouderschap met een homostel inmiddels als the best of both worlds. Als haar zonen bij haar zijn, voelt ze zich helemaal moeder. Als ze de andere helft van de week bij hun vaders zijn, kan ze meters maken met haar werk, ziet ze vrienden en kan ze de boel thuis opruimen. “Als ik een paar dagen weg wil, is dat makkelijk. Ook ruilen we weleens van dag, bijvoorbeeld als ik een lezing moet geven. Er is geen loyaliteitsconflict, want we zijn één gezin. Dat is anders dan met een scheiding.”

Doordat Sara een pionier was op het gebied van co-ouderschap met een homostel, kreeg ze veel vragen van mensen. Ze vertelde zo vaak over haar ervaringen, dat ze bedacht dat het handiger was om een boek te schrijven. “Ik dacht dat ik na mijn boek mijn verhaal nooit meer hoefde te vertellen, maar ik vertel het nog steeds. Mijn boek werd goed ontvangen en mensen wilden langskomen bij me om vragen te stellen. Ik had al snel vijf avonden van de week mensen bij mij op de bank zitten. Toen ben ik kinderwenscoach geworden en ben ik er geld voor gaan vragen. Gelukkig bleven de mensen nog steeds komen. In het begin had ik nog een baan in de IT, maar sinds 2012 ben ik fulltime kinderwenscoach.”

“Je kunt beter vragen wie de biologische vader is”

Ze begeleidt single vrouwen en lesbische – en homostellen, die graag een kind willen. Daarnaast geeft ze nascholing aan zorgprofessionals over hoe je omgaat met niet traditionele gezinsvormen en waar je op moet letten qua communicatie. “Neem bijvoorbeeld een single vrouw die met behulp van een donor zwanger is geworden. Als zij in het kraambed ligt, is er ’s nachts geen man die haar kan helpen. Ook worden er vaak goedbedoelde maar toch onhandige vragen gesteld, bijvoorbeeld wie de échte vader is. Je kan beter vragen wie de biologische vader is. Als dit al ter zake doet.”

Doordat de mails bleven binnenstromen met vragen, kwam ze met het idee om speeddates voor wensouders te organiseren. Hierdoor kunnen single vrouwen en homostellen elkaar ontmoeten. “Bij de eerste speeddate die ik organiseerde, had ik meteen 72 aanmeldingen. Ik heb er alle media mee gehaald. Nu organiseer ik meerdere speeddates per jaar. Ik had onlangs in Amsterdam bijna 150 deelnemers. Dat zijn enorme aantallen. Veel vrouwen denken: die man kom ik nog wel tegen. Maar ja, dan kom je hem niet tegen, en wat dan? Dan moet je op zoek naar plan B. Dan zijn er verschillende mogelijkheden, waaronder het co-ouderschap.”