Voor haar 46ste heeft ze nooit iets gedaan wat onderdeel was van een groter plan. Haar voornaamste ambitie is om iets te doen wat ze leuk vindt en om zich gelukkig te voelen. Ellen Gaedtgens heeft een broertje dood aan wakker worden en denken: daar gaan we weer. Sinds acht jaar maakt ze met haar bedrijf Chuck Studios eten beroemd en zorgt ze ervoor dat wij zin hebben in een tomaatje. “Ik wil iedere dag een beetje lachen, dat vind ik belangrijk.”

Ze is er naar eigen zeggen ingerold en ingegroeid: de niche foodmarketing. Met haar bedrijf helpt ze food merken van over de hele wereld met food gerelateerde concepten en strategie met behulp van film en fotografie en met het visualiseren van hun culinaire identiteit. “We proberen ervoor te zorgen dat er over vijf jaar geen generieke food advertising meer wordt gemaakt.”

Op haar 25ste kwam ze in aanraking met het vak produceren, toen ze bij Czar films ging werken. Ze werkte in de reclame en werd gevraagd of ze een productie voor spijkerbroeken in Miami wilde doen. “Als deze productie goed zou gaan, zou ik een half jaar contract krijgen. Ik kwam tot de conclusie dat ik er goed in was. Ik moest nog veel leren, maar ik had al snel door dat om goed te produceren je verbaal sterk moet zijn, altijd een plan B klaar moet hebben als plan A mislukt en goed met budgetten om moet kunnen gaan. Dat bleek ik alle drie in huis te hebben.”

“Ik ben nu moeder en dat was toen het hoogst haalbare in mijn leven”

Zodoende rolde Ellen de productie wereld in, totdat ze na een aantal jaren zwanger werd van haar oudste dochter. “Ik dacht nog even dat ik zou blijven produceren en reizen voor mijn werk, maar toen ik mijn kind in mijn armen had, wist ik: nee, we gaan geen reizen meer maken. Ik ben nu moeder en dat was toen het hoogst haalbare in mijn leven.” Ze keerde terug de reclame in, dit keer parttime, iets wat in die wereld makkelijker gaat dan in de productie wereld. Ze kreeg nog een dochter, scheidde van haar man en was vervolgens vier jaar lang volledig verantwoordelijk voor de opvoeding. “Ik heb na mijn scheiding vrijwel alles alleen gedaan.”

Uiteindelijk kwam ze bij reclamebureau TBWANEBOKO terecht, waar ze met een collega een art buy afdeling mocht opzetten voor de inkoop en productie van fotografie. Daar waren zij verantwoordelijk voor inkoop en productie van fotografie. “Ik zorgde ervoor dat alles werd geregeld om een foto productie tot stand te brengen. Dat heb ik drie jaar gedaan en toen ben ik voor een food fotograaf gaan produceren. Dat vond ik heel leuk. Na vier jaar ben ik daar weggegaan, ik was toen 46. Mijn huidige partner zei tegen mij waarom ik niet eens voor mezelf ging beginnen. Ik twijfelde, want ik voelde me verantwoordelijk voor mijn kinderen. Wat kan ik ze bieden als het mislukt?” Hij stelde voor dat ze het samen zouden doen en dat hij op de achtergrond een stille vennoot zou zijn. Toen durfde ze het aan en is ze ruim acht jaar geleden Chuck Studios begonnen.

“Ik stond zelf de kipfiletjes te braden”

Ze begon in een gehuurde ruimte van 60 vierkante meter en wat equipment. Ze had één fotograaf in vaste dienst, die met haar het avontuur aan durfde te gaan. “Alles stond klaar en ik wist dat het nu moest gaan gebeuren. Ik heb een half uur heel hard gehuild en toen zijn we begonnen met het maken van een portfolio. Ik stond zelf de kipfiletjes te braden, daarna had ik een goede foodstylist gevonden en uiteindelijk had ik een portfolio onder mijn arm. Ik ben persoonlijk alle reclamebureaus langsgegaan.” Langzaamaan kwamen er klusjes binnendruppelen, eerst wat kleine producties, maar al snel kreeg ze o.a. de HEMA als klant. “We deden zowel food als non food fotografie en werkten voor alle opdrachtgevers die op ons afkwamen. We merkten al snel dat we food heel leuk vonden. Na een aantal jaar zijn we ons gaan specialiseren. Een productiemaatschappij die alleen food doet, dat was er nog niet.”

Die keuze heeft veel vruchten afgeworpen. Na een jaar zat Chuck Studios in een nieuwe studio van 240 m2 en inmiddels heeft ze drie grote studio’s en 17 mensen in vaste dienst. “En mijn partner de stille vennoot is nu Global Creative Director en vrijwel fulltime betrokken, omdat het zo groot is geworden. We hebben filialen in Moskou, LA en Londen. Ik werk meer dan fulltime.” Haar ambitie is altijd geweest om zich gelukkig te voelen. Wat betekent dit voor haar? “Mijn geluk zit allereerst in mijn kinderen, zij zijn het allerbelangrijkste in mijn leven. Maar geluk zit voor mij ook in het gevoel van vrijheid wat ik voor mezelf heb gecreëerd door eigen baas te zijn. Het feit dat ik zelf kan beslissen wie ik aanneem en met wie ik werk, dat vind ik een groot goed. Ik omring mij met mensen die ik mag, die ik leuk vind, die ik aardig vind, en dit betekent niet dat we allemaal hetzelfde moeten zijn. Ik kijk naar iemands toegevoegde waarde en ik vind het leuk om mensen te leren kennen. Mijn werk voelt niet als werk, maar als iedere dag bezig zijn met creëren. Ik maak mooie dingen met mensen die ik heel leuk vind. Ik kan zelf bepalen waar ik naartoe wil met mijn bedrijf. Elke dag heb ik veel zin om aan de slag te gaan. Ook al nemen mijn partner en ik de minste vakantiedagen op, toch kan ik iedere dag bepalen of ik morgen een dag niet aanwezig ben. Ik word heel gelukkig van balans en dat ervaar ik nu.”

“We zitten veel meer op elkaars lip”

Sinds de coronacrisis is het nog steeds business as usual. Wat Ellen wel merkt, is dat er meer vraag is naar foodmarketing van zuivelvrije en vlees vervangende producten. Daar heeft volgens haar de coronacrisis aan bijgedragen. “Mensen zijn zich veel meer bewust van hun eigen bijdrage aan een betere wereld, hun eigen gezondheid en het voorkomen van dierenleed.” Ze vindt het frappant om te merken hoe polariserend de crisis werkt. “Er zijn twee kampen ontstaan en dat vind ik best zorgwekkend. Ik laat het in ieder geval niet van invloed zijn op mijn vriendschappen. Ik respecteer meningen, ook als ze anders zijn. Nu ik niet meer uiteten ga, merk ik dat ik wel heel vaak uiteten ging. En wat me verder opvalt sinds de crisis is hoe ontzettend fijn mijn relatie is. Dat wist ik wel, maar we zitten nu veel meer op elkaars lip, mijn partner en ik. We hebben daar geen moment last van gehad, omdat we gewoon heel goed met elkaar kunnen. Je wordt inventief merk ik, om door zo’n crisis heen te komen, zowel persoonlijk als op business vlak. Zo schieten we onze shoots nu remote, waardoor klanten en bureaus een live verbinding hebben zonder fysiek aanwezig te hoeven zijn.”

Ze hoopt met Chuck Studios dat ze het voor elkaar krijgt om nog meer global te gaan en nog meer filialen te openen. “We voeren nu gesprekken over Duitsland en het Midden-Oosten. Ik wil het beste werk van de wereld maken. Verder is mijn doel om bestendige relaties te bouwen met onze klanten. Dat is een groot goed en daarmee kan je veel mooie dingen bereiken. Het gaat erom dat je gezien wordt, dat er een vertrouwen is en dat je heel mooi werk maakt. In ons vak is het heel belangrijk dat mensen je aardig vinden en dat je flexibel en servicegericht bent. Ons vak is een gunvak.”

Nog lang niet uitgeleerd

Ellen is nu 54 en heeft het gevoel dat ze nog lang niet is uitgeleerd. “Ik hoop dat ik op mijn laatste dag nog iets leer. Het is belangrijk om in ontwikkeling te blijven, ook op geestelijk niveau, en om kritisch naar jezelf te kijken. Wat kan je anders doen, waar kan je jezelf verbeteren. Ik doe veel aan yoga en ik mediteer. Mijn focus ligt nu op het neerzetten van een global company en dat ik op een dag iemand binnen Chuck heb opgeleid om het stokje over te nemen. Misschien over tien jaar. Wat ik ooit in mijn leven nog zou willen is een opvang boerderij starten voor zielige hondjes. Honden die niemand wil hebben. Ik weet niet of het ervan gaat komen, maar als ik het me kan veroorloven op een dag, zou ik zoiets willen doen. Ja, ik heb nu ook een hond, ik zou er wel tien willen hebben, maar dat kan niet. We hebben ook een dog friendly policy op kantoor.”