Door de coronacrisis zit castingdirector Babette Borgman net als zoveel mensen thuis. Ze leest vier boeken tegelijk, kijkt films die ze wil, brengt tijd door met man en kinderen en wandelt veel. En ze is ook nog aan het werk, via zoom en skype. Of mensen sturen zelf filmpjes op. Ze weet meteen of iemand makkelijk voor een camera kan bewegen. “Ik heb een diepe nieuwsgierigheid naar mensen en kijk graag hoe ze zich bewegen, zowel solo als in een groep.”

Ze begon elf jaar geleden met alleen casting voor voice overs. Toen heette haar bedrijf nog Cat People. Sinds 2015 is die naam veranderd in Borgman & Augustinus. “Ik heb heel lang gewerkt in recruitment voor reclamebureaus. Dat ging vooral over kijken wat past er bij iemand, maar ook hoe past iemand in een groep. Dat is die intrinsieke interesse die ik altijd heb gehad in de beweging van mensen. Mijn huidige compagnon Sandra werkte bij een studio en deed daar stemmen casting. Dat vond ik een bijzonder vak. Toen ik na tien jaar mijn baan in recruitment had opgezegd vroeg Sandra of ik haar wilde komen helpen. Toen zijn we een bedrijf begonnen.”

Door de casting van stemmen die ze deden, leerden ze steeds meer acteurs kennen. Gaandeweg zijn ze breder gaan casten. “We doen nu voornamelijk casting voor commercials en doen af en toe nog castings van een paar vaste stemmen in ons bestand.  Door mijn ervaring met reclamebureaus werd ik steeds vaker door merken gevraagd om beeld te casten. Ik kan goed zien wie er bij een merk past. De laatste twee jaar zijn we steeds meer gaan kijken hoe we films en series kunnen casten. We hebben inmiddels twee jonge meiden in dienst, waarvan eentje regisseur is. Wij hebben voor haar film mensen gecast en onlangs ook voor een serie van de VPRO. Toen merkten we: hier zijn we best goed in.“

Allemaal vrouwen op kantoor

Het gaat er volgens Babette om dat je hetzelfde oog hebt als de producent, het merk of de regisseur. “Wat wil bijvoorbeeld een bedrijf als KPN, als die belt om te zeggen dat ze een nieuwe film willen maken. We zijn altijd op zoek naar echte mensen, naar mensen die een bepaald iets hebben. We doen dus niet zomaar een streetcast. Ook de mensen die bij ons in dienst zijn, moeten hetzelfde oog als wij hebben. Met casting gaat het om een gevoel wat je bij iemand hebt. Het gaat om een combinatie van openheid met mensen en dat zij zich durven te openen bij ons. En we hebben een specifieke humor, dat is ook belangrijk voor ons. Het kan ook zijn dat het helpt dat wij allemaal vrouwen zijn op kantoor. Wellicht worden we daardoor als iets zachter gezien door mannen, waardoor ze eerder openen. Terwijl wij ook keihard kunnen zijn als het moet, maar ik denk toch dat het zachte wel helpt.”

Ze gaan nog weleens de straat op, maar nu gaat dat niet. Gelukkig is het nog steeds makkelijk casten met dank aan de digitale revolutie. “Je merkt al heel snel of iemand comfortabel is met een camera op zijn snuit. We casten nu in onze studio, via zoom of skype. Ik houd van het maakproces. Er ligt eerst alleen een verhaal en dat zie je dan uiteindelijk terug op scherm. Ik vind het leuk om op de set te zijn, met al die mensen die daar werken. We werken voornamelijk met jonge mensen. Er is veel interesse voor film en het maken van films is voor veel mensen toegankelijk. Er is een grote makerscultuur in Nederland. We doen soms klussen voor weinig of niets, om van te leren. Een jonge regisseur die net klaar is met zijn opleiding, heeft niet meteen alle middelen om een nieuwe film te maken. Als we zo’n jonge regisseur leuk vinden, denken we: we helpen hem nu voor niets. Als hij dan in de toekomst carrière gaat maken, kunnen we misschien werk voor hem doen.”

“Het zijn ook voor ons onzekere tijden”

Het bedrijf van Babette en Sandra staat als een huis. Ze hebben lange tijd commercials gedaan en dat was ook nodig, want er moest ook geld verdiend worden. Hun wens om meer films en series te doen, is door de coronacrisis on hold. “We hebben nog werk, want er zijn sectoren waar nog reclame wordt gemaakt. Maar veel werk is afgezegd of verschoven. Het is echt afwachten, maar dat geldt voor iedereen in onze sector. We merken nu al bij collega’s van ons in het buitenland, dat bijvoorbeeld auto commercials niet meer gemaakt worden. Het zijn ook voor ons onzekere tijden. Er zijn veel acteurs die geen werk hebben. We krijgen veel telefoontjes van ze of we nog werk voor ze hebben. Waar ze eerst te druk waren, willen ze nu wel in bedrijfsfilms spelen. Veel acteurs, filmmakers, producenten en visagisten maken zich zorgen. Hoe gaan we dat straks doen met een 1,5 meter maatschappij?”

Sinds ze thuis zit, heeft Babette veel contact met mensen in de industrie en vragen ze elkaar hoe ze met de huidige situatie omgaan. “We worden allemaal uitgenodigd om na te denken: hoe gaan we het hierna doen? Ik heb sinds corona andere gesprekken met mensen, ook met mijn twee kinderen, die nu beide thuis zijn. Wat is de waarde van wat we doen? Hoe zit in onze consumptiemaatschappij in elkaar? Willen we straks terug naar hoe het was? Ik vermoed dat er films over deze periode gemaakt gaan worden. Dus het inspireert ook mensen om hierover te schrijven en waarschijnlijk ook om films over te maken.”

“Ik hoop dat onze onverschilligheid wat minder wordt”

Wat voor film zou Babette zelf maken over deze periode? “Dat zou een film zijn over de positieve dingen die ontstaan, dus over sociale initiatieven, zoals support voor locals. Maar ook een film over hoe onverschillig we zijn geweest ten opzichte van de vluchtelingen kampen. Nu we zo gedwongen worden om over onze situatie na te denken, hoop ik dat onze onverschilligheid wat minder wordt. Ik zou mensen van allerlei culturen casten voor mijn film. We kunnen veel leren van verschillende culturen. Oud en jong; mensen die openstaan voor een ander, meer dan ooit.”

Haar collega’s zullen zeggen dat Babette een verbinder is, en dat herkent ze ook in zichzelf. “Als ik mensen ontmoet, denk ik al snel: jij kan dit of dat, ik denk dat jij moet praten met die. Of ik ontmoet iemand en denk meteen: die past goed bij dit of dat bedrijf. Ik zoek de hele tijd verbinding. Ik vind mensen in wezen heel leuk, als een soort van natuurverschijnsel.” Ze hoopt dat mensen die nu lange tijd niet naar het theater of een bioscoop kunnen, denken: jeetje, wat arm. “Dat ze inzien: het leven is zo wel schraal. Ik hoop dat we uit deze crisis komen en dat er een herwaardering is voor kunst, in alle vormen.”