Ze is niet zo van de titels, heeft een biculturele achtergrond, komt uit een gezin met zes kinderen en ouders die analfabeet waren, is sinds haar vijftiende financieel onafhankelijk en is alleenstaande moeder.  Al op jonge leeftijd leerde Wakifa el Morabet hoe ze moest overleven. Door het grijpen van haar kansen is ze gekomen waar ze nu is: manager bij het UWV. Ze zet zich in voor meer diversiteit en voor vrouwen met een bio-culturele achtergrond, waarvan er steeds meer gescheiden en alleenstaande moeder zijn. “Ik merk dat ik steeds meer boven het systeem hang en kritischer aan het worden ben.”

Wakifa is opgegroeid in de jaren negentig met de woorden ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’. Een quote waar ze zich als jong meisje wel in kon vinden. Vanaf beneden de ladder binnen de UWV, waar ze inmiddels twintig jaar werkt, heeft ze zich naar boven geklommen. Ze volgde een hbo-opleiding, bachelor cumlaude, (“studie is vrijheid, ik bleef maar studeren”) naast haar werk en maakte in 2009 de overstap naar het hoofdkantoor, waar ze als Organisatie Adviseur projecten inclusiviteit en diversiteit aan het werk ging. “Dat was toen heel nieuw. Ik heb daar veel geleerd over strategisch adviseren, het politieke domein en onderzoeken doen. Je leert veel mensen kennen en hebt veel gesprekken. In 2014 heb ik de keuze gemaakt om een managementfunctie te bekleden.”

Gelijkheid en gelijkwaardigheid

Ze vond het in eerste instantie lastig en zwaar om manager te zijn. “Mensen zien je als de baas, terwijl mijn manier van leiderschap vooral gericht is op gelijkheid en gelijkwaardigheid. Ik heb veel geleerd. Mijn focus was al die tijd op resultaten en waar ik goed in ben. Ik zit nu meer in de fase van identiteit, en wat minder op resultaten.” Wakifa is alleenstaande moeder van een dochter van negen jaar oud. Ze merkt dat ze het echt alleen moet doen, maar dat was volgens haar tijdens haar huwelijk ook al zo. “Ik wil aan mijn dochter laten zien dat je het als vrouw prima alleen kan doen en dat je je dromen kan najagen. Ik wil een stabiel rolmodel voor haar zijn. Ik zorg fulltime voor haar en breng haar altijd naar school. Ik ben dus nooit voor negen uur op kantoor.”

Wakifa is op een punt in haar leven beland dat ze haar opgedane kennis van de afgelopen jaren wil delen met anderen. “Als ik kijk naar het meisje dat hier geboren en getogen is, en die een groot deel van haar jeugd alles zelf heeft moeten onderzoeken, dan ben ik niet de enige. Ik heb echt wel ervaren dat ik soms harder heb moeten werken, of mezelf heb moeten bewijzen, ook in de fase dat ik moeder werd en er uiteindelijk alleen voor kwam te staan. Dat is uiteraard mijn beleving, maar ik zoek hierin wel de scherpte op en verstop mezelf niet. Daar is nog niet iedereen klaar voor.”

“Ik probeer uit de inhoud te blijven en zoek de scherpte op procesniveau”

We zijn goed om het over de inhoud te hebben, maar niet over het proces, aldus Wakifa. Een mooi voorbeeld vindt ze Erica Meiland en haar uitspraak over vrouwen die een hoofddoek dragen. “Wat ik zag gebeuren, is dat er een groep vrouwen opstond, die gaan overtuigen waarom ze een hoofddoek dragen. Ik wil die discussie helemaal niet voeren. Wat maakt dat deze groep vrouwen gaat staan en zichzelf gaat verdedigen? Ik ben niemand uitleg verschuldigd over hoe ik leef. Wat maakt dat we het zo belangrijk vinden om de ander te overtuigen voor de keuzes die we maken? Daar wil ik het graag over hebben. Ik probeer uit de inhoud te blijven en zoek de scherpte op procesniveau. Dergelijke gesprekken zijn soms heel lastig.”

Ze zoekt ook de scherpte op binnen het onderwerp diversiteit en specifiek jonge moeders. “Dat is ook wie ik ben. Ik laat als vrouw met een biculturele achtergrond zien dat je werk en alleenstaand ouderschap goed kan combineren. Er is een toename van alleenstaande moeders onder biculturele vrouwen. Dat heeft aandacht nodig, maar daar hebben we het niet over.

De krachten bundelen

Ze neemt een verschuiving waar binnen de groep vrouwen met een Marokkaanse achtergrond, die net als Wakifa in de jaren negentig is opgegroeid. “Marokkaanse vrouwen waren verder dan de mannen. Wij bleven maar studeren en hebben ons ontwikkeld. Rond ons dertigste zijn we bezig geweest met onszelf en bewustzijn.” Er zijn veel hoogopgeleide biculturele vrouwen die volgens Wakifa niet verder komen in het bedrijfsleven. “Die gaan dan zelfstandig ondernemen, maar dat is nog los zand. Ik heb altijd een netwerk om me heen gehad, maar deze vrouwen moeten het wiel opnieuw uitvinden. Ik wil de krachten gaan bundelen om deze groep vrouwen te ondersteunen en om kennis te delen. Deze vrouwen werken keihard, runnen alleen een zaak of bekleden een hogere functie en voeden kinderen op”.

Wakifa gelooft niet in het glazen plafond, waar ze onderzoek naar heeft gedaan binnen de UWV. “Dat ligt deels bij de doelgroep zelf. Er zijn vrouwen die zeggen dat ze het niet kunnen of geven het moederschap, of een andere reden op. Ik ben het levende bewijs dat het wel kan. Dat heeft te maken met ambitie, persoonlijke groei en passie. Ja, het is af en toe strijden, dat ervaar ik ook. Maar dat is niet erg. Maar je hebt ook met blokkades te maken. Willen ze wel een kritische vrouw aan de top hebben? Dan komt het opeens heel dichtbij. Zolang jij op afstand zit en je doet het goed, dan ben je een inspiratie. Maar als je verder wil, zullen ze jou dan een kans gunnen? Het glazen plafond komt niet door de vrouwen zelf, maar door de mensen die daar al zitten. We kunnen het wel hebben over de vrouwen die beren op de weg zien, maar ik wil het hebben over de vrouwen die wel willen, maar ervaren dat ze die laatste stap willen maar niet kunnen zetten.”

“Ik mis de herkenbaarheid, dat ik mezelf aan iemand kan spiegelen”

Een volgende stap binnen het UWV zal voor haar een functie binnen de 2^de echelon zijn. “Dat wordt flink lobbyen.” Daarnaast wil ze een platform oprichten voor vrouwen met een biculturele achtergrond. “Uiteraard is iedereen welkom. Uitsluiten zit niet in mijn systeem. Ik mis een plek waar vrouwen elkaar kunnen leren kennen, netwerken en kennis kunnen delen. Ik wil vrouwen samen met elkaar verbinden. Ik mis de herkenbaarheid, dat ik mezelf aan iemand kan spiegelen. Dat je een gesprek kan hebben met iemand die jou snapt en aan wie je niets hoeft uit te leggen. Ik zou nooit de vraag ‘Hoe ga je dat doen?’ stellen. Dat is weer die inhoud en dan moet de ander mij overtuigen. Het gaat voor mij om wat je komt brengen.”

Ze waardeert haar daadkracht en dat ze met beide benen op de grond staat. “Ik blijf bij mezelf en ben integer. Ik heb geen geheime agenda. Ik ben een gunner en gun mensen alles.” Ze vertelt dat ze onlangs bij een business event was voor vrouwen. “95 procent van de zaal was wit. De jury was wit en de deelnemer die gewonnen had, was wit. Dat is toch geen afspiegeling van onze maatschappij? Ik herkende me niet in deze vrouwen. Tuurlijk, er zijn raakvlakken, maar ik vind het zo jammer dat zoveel vrouwen met talenten niet gezien worden. Dit is ook op televisie zo, bijvoorbeeld bij de gasten bij diverse praatprogramma’s. Ik herken mezelf daar niet in. Ga het gesprek aan vanuit een oprechte interesse en zorg dat er mensen aan tafel zitten die de scherpte durven op te zoeken.