“Come join the good side of life. #gamechangerthemovie” krabbel ik op een bonnetje met een geleende pen in een restaurant. En ik overhandig het stukje papier aan de serveerster. Zij frommelt het papiertje snel in haar zak. Ik hoop dat ze thuis de # zal opzoeken en daarmee de recent uitgekomen documentaire op Netflix zal kijken.

Mijn man en ik zitten samen aan een gezellig tafeltje en doen ons tegoed aan een vegan diner. We zijn op onze 24-uurs huwelijksreis. De serveerster – een jonge dame van circa twintig jaar – heeft zojuist aan ons ‘opgebiecht’ dat ze ook graag geen dieren en dierlijke producten meer eet, maar dat het bij haar thuis “not-done” is. “Je eet gewoon wat de pot schaft…” en dat is inclusief vlees. Ik heb met haar te doen. Wil je wat goeds doen, wordt dat thuis niet geaccepteerd.
Ik verbaas me – weer – over het taboe dat er rust op veganisme. Bizar.

The Game Changers is een documentaire van James Cameron die recent die recent op Netflix is uitgekomen en waarin de overweldigende voordelen van plantbased voeding worden uiteengezet en de mythes rondom het eten van vlees worden ontkracht. En dat door beroemdheden als Arnold Schwarzenegger, Jackie Chan, Lewis Hamilton, Novak Djokovic etc..

Laatste stukje vlees

Ik denk terug aan mijn eigen reis op weg naar een betere versie van mezelf en een beter mens voor de wereld om mij heen. Op de dag dat ik veertig werd, nuttigde ik bewust mijn laatste stukje vlees. Daarna ben ik me meer en meer gaan verbazen over het consumeren van lieve onschuldige dieren. Plakjes en stukjes lijk. Jakkie bah.

Vlak voor mijn veertigste verjaardag had ik een BBC programma gekeken waarin een man zich 2 weken lang alleen op een onbewoond eiland in leven moest houden. Op een gegeven moment komt er in dat programma een geit met zijn hoorns vast te zitten in een struik. De man is dolblij “…eindelijk vlees”. En ik… ik zapp weg. Om het doden van het dier niet te hoeven zien. En toen viel het kwartje. Wat een hypocriet gedrag. Blijkbaar eet ik wel vlees, maar ben ik niet bereid om het dier te doden of om dat zelfs maar te zien. Dat laat ik liever aan een anonieme slachter over. En wat ook vreemd is, als ik een carnivoor zou zijn, zou het water me in de mond hebben moeten lopen bij het aanblik van die geit in de struiken.

Enige dagen later keek ik een The Godfather film. Daarin werd er een hand in een doosje bij iemand afgeleverd. De gedachte bekroop mij: “wat is dat anders dan chicken wings die in een doosje aan de deur worden afgeleverd”. Nee, er is geen verschil. Het zijn onderdelen van wezens die geen enkele wens hadden om dood te gaan. Die zijn gestorven in angst.

Grootste holocaust ever

Na die bewuste veertigste verjaardag begon ik me meer en meer te verdiepen in de vleesindustrie en later ook de eier- en melkindustrie en de visserij. Industrieën waarin biljoenen dieren dag in dag uit systematisch verkracht, mishandeld en vermoord worden. Wat mij betreft de grootste holocaust ever. Met een desastreuze gevolgen voor de dieren zelf, onze gezondheid en de gezondheid van de planeet, het klimaat en daarmee de toekomst van onze kinderen.

En daar wil ik (en gelukkig mijn gezin ook) niet meer aan meewerken. Ik kies ’the good side of life’. En gek genoeg is dat makkelijk en moeilijk tegelijkertijd. Eenmaal vegan – als je de horror en vernietiging hebt gezien  – ga en kun je niet meer terug. Aan de andere kant krijg je te maken met sociale druk. Mensen die gewoonten en smaak verkiezen boven leven en liefde en jou – als vegan – aanvallen op jouw keuzes.

Enfin, met geduld, een positieve benadering en een dosis inspiratie, houd je het luchtig en merk je dat je omgeving toch vooral nieuwsgierig wordt. Recent zijn mijn -inmiddels – man en ik getrouwd. 4 oktober 2019. Dierendag. Dat was toeval, maar kwam heel mooi uit. Het was onze vegan bruiloft. Een moment waarop we de liefde gevierd hebben met onze geliefden. En als de liefde gevierd wordt, hoort de dood daarbij niet op het bord thuis.

Ahimsa!

Dit artikel is geschreven door gastredacteur Elwira Stuur.