Toen storyteller en auteur Chantal Heutink zeven jaar oud was, vroeg een coach haar wat zij later wilde worden. Haar antwoord was: ‘Florence Nightingale in Afrika’. En zo geschiedde, jaren later. Haar avontuur in Afrika pakte echter anders uit, waardoor Chantal zich een loser voelde. Ze had een sterk gevoel van falen en kwam erachter dat hier een groot taboe op zit. “Als je faalt, wordt er op je neergekeken, alsof je een smet hebt.” Inmiddels weet zij beter en inspireert zij anderen met haar boek en haar verhaal.

Chantal komt niet uit een nest wat iets met Afrika heeft. “Het gevoel dat ik iets in Afrika wilde doen, komt dus echt van mij. Er zit een helper en een wereldverbeteraar in mij, en ik ben ook wel iemand die tegen de stroom in durft te zwemmen. Toen het in 2005 even wat minder goed ging in mijn relatie en ik het gevoel had dat ik alleen maar mensen aan het pleasen was, stelde ik mezelf de volgende vraag: ‘wat zou ik gaan doen als ik met niemand anders rekening hoef te houden?’ ‘Dan ga ik naar Afrika’, was mijn antwoord. Niet snel daarna ben ik als vrijwilliger naar Kenia vertrokken. Het was een enorme stap uit mijn comfortzone, want alles was anders. Ik zat deels in Nairobi op kantoor en logeerde deels op het platteland bij mensen thuis. Ik ontmoette daar veel veerkrachtige vrouwen, die mij hebben geraakt. Zij leven met zoveel waardigheid en kracht, ook al hebben de meesten van hen heftige dingen meegemaakt, zoals het overlijden van kinderen. Deze vrouwen maken hier geen drama van. In Nederland kunnen we overal een drama van maken, zelfs van het weer, maar zij doen dat niet en gaan gewoon door met hun leven. Het lijkt alsof we in het Westen die veerkracht een beetje zijn kwijtgeraakt.”

Na vier maanden kwam Chantal terug en is zij de stichting Afri-Can gestart om projecten die inkomsten genereren te ondersteunen. “Ik ging voor die stichting regelmatig naar Kenia en ben toen ook scholen gaan bezoeken. Zo kwam ik erachter dat veel meisjes zestig dagen per jaar niet naar school gaan, omdat ze ongesteld zijn. Ze hebben geen maandverband of kunnen dit niet betalen. Ik ben toen met de lokale Keniaanse TNO gaan praten om te kijken of we wasbaar maandverband konden ontwikkelen. Onder de naam I- Care pads zijn wij in 2011 gestart met het opleiden van lokale vrouwen en ben ik een eigen fabriek begonnen om wasbaar maandverband te vervaardigen. Vier jaar lang heb ik twintig mensen in dienst gehad. Dit was een fantastische en leerzame tijd. Maar het is ook lastig zaken doen in Afrika, want de cultuur is heel anders. Het geld droogde op, omdat veel vrouwen het maandverband niet konden betalen. Op een gegeven moment kon ik het niet meer bolwerken en heb ik de stekker eruit getrokken.”

“Het leven is een continue reis waarin je dingen leert”

Voor Chantal volgde een rouwproces. “Het was echt een groot tranendal. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mijn passie leefde en dacht ik ‘dit is het’, en toen stopte dat opeens. Ik had een gevoel van falen en vond mezelf een loser. Dit was toch mijn bestemming in het leven? Ik heb er veel van geleerd. Ik was alleen maar met I-Care bezig en met anderen inspireren en vergat mezelf daarin te ‘voeden’. Ik ben leeg gelopen, omdat ik niet goed voor mezelf heb gezorgd. Mijn lichaam was uitgeput. Daarbij ben ik niet trouw gebleven aan mezelf en wilde ik me bewijzen aan mijn investeerders. Ook heb ik geleerd dat er niet één bestemming is in het leven, maar dat het leven een continue reis is, waarin je dingen te leren hebt.”

Vorig jaar is Chantal een boek gaan schrijven, want ze kwam erachter dat er in Nederland een groot taboe op falen ligt. “Als je in Nederland failliet gaat, krijg je bijna geen herkansing. Er wordt op je neergekeken, alsof je een smet hebt. Terwijl je juist veel leert van zo’n ervaring, die je vervolgens weer meeneemt naar het volgende wat je gaat doen. Mijn boek gaat ook over mijn tien jaar in Kenia en mijn persoonlijke reis. Het gaat over de demonen die ik ben tegengekomen, zoals mijn onzekerheid, wantrouwen en de impact van mijn jeugd. Ik ben erachter gekomen dat slachtofferschap een keuze is en dat je hier zelf iets aan kan doen.” Het boek Op hoge hakken in Afrika is in maart verschenen. Chantal wil graag haar verhaal aan ondernemers en vrouwen vertellen. En het knagende gevoel? “Dat is er niet meer. Ik voel dat ik bijdraag door het verhaal wat ik vertel. De onderneming is er niet meer, maar met de stichting willen we meisjes blijven ondersteunen. En met elk verkocht boek via de website gaat één euro naar de stichting. Ik blijf mijn droom volgen, ook al is het anders gelopen. Ik ga niet meer leuren om geld, maar ik zie mezelf meer als spreekbuis voor al die meisjes in Afrika.”