I love parenting is een initiatief van Diana Renfurm en Eleonora van IJssel. Een aantal keer per maand beantwoorden zij een lezersvraag over ouderschap en opvoeding. Deze week is dat de vraag van Karin. Alles lijkt goed te gaan met mijn kind: goede cijfers, vrienden en sport. Thuis houdt hij zich grotendeels aan de afspraken. Echter hij sluit zich af en denkt zo lang ik me gedraag voor de buitenwereld kunnen ze me niks maken, ‘ik ben onaantastbaar’. Hoe blijven we als ouder met ons kind in contact en nodigen we hem uit om deel te nemen aan het gezin en verantwoordelijkheid te nemen?

Herken je dit als ouder bij je kind en hoor je ook om je heen dat dit nu eenmaal bij de tienerfase hoort? Wat is de reden dat we aannemen en er vanuit gaan dat het een tijdelijke situatie is? Kunnen we als ouder een stap terugnemen en observeren wat er werkelijk onder het onaantastbaar gedrag speelt? Het kan zijn dat het gedrag van het kind voortkomt uit een zelfbeschermingsmechanisme om niet te willen voelen wat er leeft en speelt in zijn of haar leven. Hij of zij zou kunnen denken “zo lang ik me gedraag en voldoe aan de verwachtingen van school en ouders, val ik niet op en stelt niemand mij vragen hoe het gaat”. Terwijl wellicht het kind juíst verlangt naar deze vraag, maar niet precies weet wat hij voelt, laat staan hoe hij het onder woorden moet brengen.

Reflectie

Mogelijk is dit ook het moment dat de relatie van jou en je tiener een andere benadering nodig heeft. Ook al lijkt het dat de tiener zich afsluit van jou en je nergens bij betrekt, kan het toch een enorme impact hebben wanneer je tiener weet dat je geïnteresseerd bent in zijn of haar leven. We kunnen als ouder ook nog wel het idee hebben: ‘Hij of zij deelt niks meer met ons.’ De vragen die I Love Parenting dan stelt zijn: hoeveel deel jij met je kind? Praat je wel eens over jezelf en je eigen tiener periode en hoe je met situaties omging? Hoeveel vertel je over je eigen missers en uitdagingen en deel je ook over huidige dingen waar je tegenaan loopt? Vraag jij je kinderen wel eens om advies? Wanneer jij open bent en over jezelf deelt kan het een uitnodiging zijn naar je kind om ook te delen over zichzelf en is het normaal om open te zijn. Als jij gesloten bent en niks over jezelf deelt, dan is dat hun voorbeeld.

Verwachting van je relatie met je kind

Een ander belangrijk punt wat we als ouders mogen realiseren is dat je uiteindelijk niet kan opleggen hoe een relatie met jou en je kind zich ontvouwt. Sommige kinderen hebben behoefte aan een coachende en vertrouwensrelatie met de ouder en sommige kinderen nemen een deel van de opvoeding mee in hun verdere leven en zoeken het vertrouwens deel bij hun leeftijdsgenoten. Wat voor ouders moeilijker is om te accepteren, zijn de kinderen die anders in het leven staan en andere keuzes maken. Voor hen gaat ontwikkeling meer over hun eigen weg zoeken, waarbij ze zich afzetten tegen de keuzes en manier van leven van hun ouders, wanneer dit niet in lijn is met wat zij zelf voelen. Kan je als ouder er dan ook volledig voor je kind zijn en ze de ruimte geven om te vallen en weer op te staan, zonder het te veroordelen, maar wel naast ze te blijven lopen? En kan je de verwachting dat je vooral een ‘leuke’ relatie met je kind moet hebben, loslaten en tegelijkertijd de standaarden binnen het gezin behouden?

Tot slot

Opvoeden is maatwerk wat je niet uit boeken en ervaringen uit je omgeving haalt. Het is belangrijk om je te realiseren dat jouw gemoedstoestand en hoe jij je ontwikkelt invloed heeft op de opvoeding. Het is constant in beweging en nodigt steeds weer uit om je af te stemmen op de huidige situatie. Het gaat continu over de vraag ‘wat heeft de relatie met mijn kind nodig en wat vraagt dat van mij?’ De basis blijft uiteindelijk de relatie die je hebt met jezelf als bron voor de relatie met anderen.