Met drie kleuren van Lego naar een echte cabrio
Het is december 2017. Onder de kerstboom ligt een vierkant pakje voor mij. Het rammelt als ik het oppak. Mijn man heeft het er neergelegd, dat weet ik al. Ik ben ontzettend nieuwsgierig, wat zou er in zitten? Het pakje is te groot voor een ring of oorbellen, denk ik. Een mooie ketting, een leuke armband….ik droom nog even verder.
Een paar dagen later is het zover, het is Kerst. Ik maak het pakje open en ben een beetje teleurgesteld. Het is een doosje Lego. Wat moet ik daar nu mee? Mijn man kijkt me aan en vraagt wat er is. “Niets, hoor”, zeg ik snel en ik slik mijn teleurstelling weg. Het bouwpakketje peuter ik even later open en ik maak braaf de speelgoedauto. Het is een cabrio. Ondertussen kan ik er wel om lachen. Als een boer met kiespijn. Ik besluit deze cabrio voor nu toe te voegen aan de materialen in mijn toolkit. Die kan ik tijdens een training gebruiken om iets over autokosten uit te leggen. En mijn doel voor ogen te houden.
“Ik wil een cabriooooo” roep ik al zolang mijn man en ik elkaar kennen (inmiddels een jaar of vijf). Het was mijn doel om ooit weer een cabrio te kopen. Jarenlang had ik een VW Golf I cabrio, overgehouden na mijn scheiding. Een cabrio is een charme-auto, zeg ik altijd. Geen fijner gevoel dan de wind door je haren en de wolken recht boven je hoofd. Alleen regen houdt me tegen, voor de rest rijd ik altijd met de kap open. Tenslotte ben ik geen doetje.
Die cabrio van toen heb ik niet meer. Ik had er geen geld meer voor. De kap lekte, de rubbers waren niet goed meer en over de motor durfde ik niet eens meer na te denken. Ik moest een verstandige keuze maken. Met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen en mijn laatste geld uitgegeven aan een betrouwbaar boodschappenautootje waar mijn dochters ook goed achter in konden zitten. Eentje van dertien-in-een-dozijn. Reed prima, daar niet van. Maar het was geen cabrio. Meer een koekblik.
Dat boodschappenautootje heb ik nu ook niet meer. Dit jaar heb ik namelijk geïnvesteerd in mezelf. Ik heb 12.000 (ja, twaalfduizend) euro aan een opleiding en coaching uitgegeven. Bij Femke Hogema. Daar had ik het geld niet voor op de plank liggen. Geld lenen was geen optie. Om de maandelijkse termijnen te kunnen betalen heb ik zakelijk een aantal beslissingen genomen. Ik kon minder salaris naar privé overmaken. En ik heb mijn auto verkocht. Na 26 jaar rondtuffen was ik ineens autoloos. Dat was wennen.
Sparen kan ik als de beste
Mijn eigen vervoer het afgelopen jaar? Een tweedehands fiets. Ook lekker. Met de wind door mijn haren en de wolken recht boven mijn hoofd. En bij regen ga ik met openbaar vervoer. Dan ben ik best een doetje. Maar die cabrio bleef na al die jaren nog steeds door mijn hoofd spoken. Het werd mijn spaardoel. En sparen kan ik als de beste. Ook door alert te blijven op verborgen kosten en overbodige uitgaven.
Hoe ik dat doe? Twee keer per jaar pak ik drie gekleurde stiften. Vaak op een regenachtige of juist bloedhete dag. Hoe gaaf is het om juist op zo’n dag je financiën onder de loep te nemen en lekker te dromen over een dagje sauna, weekje vakantie, lekker uit eten… Of een cabrio. Oke, de drie stiften dus. Groen, oranje en rood. Juist, net zoals de kleuren van een stoplicht. Met die drie kleuren ga ik alle kosten markeren die ik de afgelopen maanden heb gehad. Ik print de bankafschriften van de laatste drie tot zes maanden uit. Zowel van ons privé als van mijn bedrijf. Gewoon lekker op papier, voor de liefhebber zou het ook digitaal kunnen in een excelletje. Zelf zit ik al genoeg achter de computer, ik kies in dit geval voor papier en gekleurde stiften.
Elke uitgave krijgt van mij een kleurtje. En dan bedoel ik ook echt elke uitgave, hoe onbenullig deze ook mag lijken. Iedere euro is er immers één. Of twee. Of nog meer. Oeps. Hoe ik de uitgaven markeer? Ik maak er denkbeeldige categorieën van. Elke categorie krijgt een eigen kleur. Makkelijk en overzichtelijk. Groen is voor uitgaven die altijd nodig zijn. Denk aan huur, servicekosten, lidmaatschap beroepsvereniging. Dit is de categorie “Noodzakelijk”: ik kan of wil niets aan die kosten doen.
Oranje en rood
Oranje is voor uitgaven die niet noodzakelijk zijn, maar wel fijn om te hebben of te doen. Denk aan een abonnement voor een goed tijdschrift. Dit noem ik de categorie “Leuk-om-te-hebben”: als er geen of te weinig geld voor is, dan kun je abonnementen opzeggen of het geld gewoon niet uitgeven. Rood is voor uitgaven waarvan ik denk dat ze overbodig zijn of beslist goedkoper kunnen. Of ik heb geen flauw idee meer waar het voor geweest is. Dat komt eerlijk gezegd ook nog te vaak voor. Deze categorie noem ik “Doorkammen”: ik ga onderzoeken of ik de kosten kan vermijden, het abonnement op kan zeggen of gewoon een betere deal kan sluiten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een telefoonabonnement wat je vaak ieder jaar kunt verlengen voor minder geld of betere voorwaarden. Beslist de moeite waard om het regelmatig onder de loep te nemen.
Nadat dit klaar is bekijk ik de uitgaven in de categorie Oranje (Leuk-om-te-hebben) nogmaals. Ik maak nu een keuze voor de volgende periode. Blijven ze voor het komende halfjaar bestaan omdat we het abonnement niet kunnen opzeggen? Of wil ik er nu geen moeite voor nemen? Dan krijgen ze een groene streep erbij. Zo niet, dan worden ze onverbiddelijk rood. En rood…daar moet ik iets mee gaan doen. Alle rode uitgaven zet ik in een lijstje en daar ga ik dezelfde dag (of week) actie op ondernemen. Een voorbeeld? Abonnement op een vakblad wat ik toch niet lees? Opzeggen!
De rode uitgaven, kosten die ik kan besparen of goedkoper afsluiten, tel ik allemaal bij elkaar op. Elke keer is het toch weer meer dan ik gedacht had. En niet alleen zakelijk, maar ook privé kam ik alle kosten door. Steeds maak ik het geld uit de rode categorie naar een speciale rekening over. Geloof me, niets voelt beter dan een groeiende spaarrekening als je er een doel aan koppelt. Hoe klein de bijkomende bedragen ook zijn. Moeten ze natuurlijk niet met de plannen voor negatieve rente doorgaan, want daar zou ik dan weer verdrietig van worden. Maar dat terzijde.
Een paar weken geleden was het zover. Eindelijk! Met het geld van de speciale rekening kochten we een heuse cabrio. Een VW Golf IV uit 1998, een oudje dus, voor minder dan 1200 euro. Superdeal. Het is een ongelooflijk leuke auto en ik ben er als een kind zo blij mee. De kosten voor deze cabrio zijn de komende jaren in mijn overzicht groen.
Dit artikel is geschreven door Esther van der Meer van MEER over Cijfers.