Vanaf dag één na het plotselinge overlijden van haar dochter Anne-Bo (19) wist Annemieke van de Wouw dat ze hier iets mee moest doen. Ze wilde iets op de wereld zetten om haar dochter te laten voort leven. De onlangs opgerichte stichting Anne-Bo ondersteunt jonge vrouwen zowel financieel als op persoonlijk vlak die graag een studie willen doen, maar hiervoor de mogelijkheden niet hebben. “Telkens als ik haar naam noem, bestaat Anne-Bo voor mij.”

Dat er meer is tussen hemel en aarde, dat besef is sinds de plotselinge dood van haar oudste dochter op 13 oktober 2019 gegroeid. Ze was volledig lamgeslagen; een dood van een kind is niet te bevatten. “Het is zo groots, ik vraag me af of dit ooit nog weg gaat. Het is gewoon niet te geloven dat zoiets kan gebeuren. Ik denk geen seconde niet aan haar. Ik leef in een soort van twee werelden. Ik werk, doe mijn dingen en heb mijn sociale leven, en in die andere wereld denk ik altijd aan Anne Bo, altijd. Ze is altijd bij me.”

Plotseling overleden

Door de coronacrisis heeft het maanden geduurd voordat het duidelijk is geworden waarom Anne-Bo plotseling in haar studentenhuis is overleden. Een jonge vrouw die kerngezond was, in Amsterdam studeerde, net de ontgroening van het studentenkoor achter de rug had en vol in het leven stond. “Ze was sociaal en lief, een echte leider met een groot hart, ver haar tijd vooruit. Ze nam het altijd op voor haar zusje (20) en kon niet tegen onrechtvaardigheid. En ja, ze was ook een student, feesten tot ze erbij neerviel, daar was ze dol op.” Na zeven maanden kreeg Annemieke te horen dat haar dochter een ontsteking aan haar hartspier had.

Na haar overlijden weigerde Annemieke om afscheid van haar dochter te nemen en wilde ze er alles aan doen om haar in te leven te houden. “Ik wil haar op alle fronten eren en dat doe ik nu door de stichting. Anne-Bo kon niet tegen ongelijkheid en ging vroeger regelmatig mee als ik les gaf op de Weekend Academy. Dat is een school voor basisschool kinderen die minder kansen hebben en daar extra begeleiding krijgen. Daar worden ook kinderen opgevangen, die in het weekend niet thuis kunnen zijn. Het is algemeen bekend dat meisjes het moeilijker hebben als het gaat om gelijke kansen. Ik wil iets doen voor studerende meisjes, om het zo dicht bij Anne-Bo te houden.”

“Wij betalen de studie en ieder meisje krijgt een persoonlijke coach”

Stichting Anne-Bo heeft in korte tijd veel bereikt. Sinds 17 november draagt ze de ANBI status, elke dag komen er nieuwe mensen op het pad van Annemieke, particulieren en bedrijven willen doneren en veel vrouwen hebben zich aangemeld als coach. “Wij richten ons op meiden tussen de 17 en 21 jaar die een universitaire of HBO studie willen doen. Wij betalen de studie en ieder meisje krijgt een persoonlijke coach, die hen begeleidt en adviseert tijdens hun studietijd. Dit kunnen vragen zijn over de studie, maar ook persoonlijke vragen. Het gaat om kansengelijkheid. Wij zorgen ervoor dat jonge vrouwen een pad kunnen inslaan, dat anders moeilijk zou zijn. Studeren is duur en veel meiden kunnen dit niet overzien of mogen bijvoorbeeld vanuit hun religie geen geld lenen.”

In september start de stichting met vijftien meisjes van verschillende culturele achtergronden, een aantal dat ze bewust klein houdt. “We willen goed starten om ervoor te zorgen dat we zo min mogelijk drop-outs krijgen. Volgend jaar gaan we opschalen. We hebben continu funding nodig, zodat er elk jaar nieuwe meisjes kunnen instromen. Ik ben met veel partijen in gesprek. We hebben een groot netwerk, ook via de studentenvereniging waar Anne-Bo lid van was.”

Begeleiden vanuit je hart

Het gaat erom dat die meiden worden begeleid vanuit het hart, aldus Annemieke. “Alsof je je eigen kind begeleidt. Geef ze het advies dat je je eigen kind ook zou geven. Ik heb tegen mijn dochters altijd gezegd dat ze vooral moeten doen wat ze willen. Ze mochten alles van mij, als ze hun middelbare school en een studie maar afronden. Ga doen waar je gelukkig van wordt, maar zorg dat je kan terugvallen op een studie. Dat geeft je zoveel meer kansen. Je begint makkelijker.”

Met de stichting naast haar werk als fulltime sales manager werkt ze momenteel veel, maar daar gedijt ze naar eigen zeggen beter bij. “Ik werk ook in de avonden en in het weekend, maar ik krijg ook veel hulp aangeboden. Het helpt mij om veel te werken en door de stichting ben ik de hele dag met Anne-Bo bezig. Ik laat haar groeien door de stichting. Ik heb nog veel contact met haar huisgenoten, studiegenoten en vriendinnen. En ik heb de kleuren van haar dispuut gebruikt voor de stichting.”

De stichting is haar baken voor de toekomst, zij aan zij met Anne-Bo. “Ik heb veel contact met lotgenoten. Iedereen verwerkt de dood van een kind op zijn of haar eigen manier. Het is een vorm van overleven, omdat het zo onvoorstelbaar is. Ik ben geadviseerd door mensen die ook een kind hebben verloren. In het begin hield ik alles dicht bij mezelf, maar dit kan ik niet alleen. En nog steeds als ik mezelf zo hoor praten, denk ik: dit gaat over iemand anders. Het gaat nu op zich goed met me en dat vind ik gek om te zeggen. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde worden. Een kind dat zo jong overlijdt, dat is heel onnatuurlijk.”