“Wat doe jij eigenlijk om de wereld mooier te maken?”, vroeg ze me. Die zag ik even niet aankomen. Ik kwam net lekker op dreef in mijn tirade tegen files, onwillige medewerkers, een liegende weegschaal en een spiegel die ook niet echt coöperatief meer is. Ik nam me meteen voor om de vraag voortaan strategisch in te zetten bij kansloze dates. Maar moest het antwoord vooralsnog schuldig blijven.

In mijn dagelijks leven ben ik interim consultant communicatie. Mijn opdrachten duren gemiddeld ongeveer een jaar. Veelal gaat het om verandertrajecten. Het werk geeft mij zo een heerlijk kijkje in steeds weer nieuwe organisaties. Het ene moment begeleid ik verhitte discussies in een fabriekskantine en het volgende ogenblik klik-klakken mijn hakken richting een departementale directiekamer. Hoewel de werkvloeren verschillen, wil ik hier graag even de schijnwerper richten op een opvallende overeenkomst. Mijn collega’s! Die worden namelijk overal steeds jonger. Steeds eigenwijzer ook trouwens. En ze liegen stelselmatig over hun leeftijd (Jij 35?! Kom op: je ziet eruit als 16. En eet je bord leeg!).

Vereende krachten

‘It takes one to know one’, dus die eigenwijsheid vind ik stiekem eigenlijk wel lollig. Nog los van de verrekt goede ideeën die uit de bijdehande snaveltjes kunnen komen. Meestal dan: tiener Thunberg mag van mij terug in de schoolbanken gesleurd worden (voor haar eigen bestwil uiteraard). En nu we het er toch over hebben: kan pedagogisch Nederland nou niet iets creatievers bedenken dan staken? Zo wordt het nooit wat met die tere kinderzielen.

Wat wel tof is: met mijn eigen door de jaren heen opgebouwde wijsheid (en de comfortabele consultant-positie) kan ík de slimme ideetjes weer van het benodigde draagvlak voorzien. Stempeltje halen bij de directie en door. En samen een drankje doen natuurlijk, omdat onze vereende krachten het toch maar mooi voor elkaar hebben gekregen. Ondertussen deel ik tissues uit om de vermoeide jonge moeder-oogjes te deppen en sus ik dat het allemaal wel los zal lopen; de blèrende baby’s roken voor je er erg in hebt hun eerste stickies. Dus koester het beetje nachtrust dat je nu nog hebt. Zelf heb ik inmiddels vijf koters begeleid naar zelfstandigheid. Vermelding daarvan zet ik tactisch in als het met het respect niet zo erg wil vlotten. Overigens zit ik als toezichthouder zelf ook maandelijks op het pluche van de board-room. Daar wordt mijn eigenwijsheid zeer gewaardeerd als deskundigheid. Het is dus maar net hoe je het bekijkt.

Enlighten me!

Maarre… hoe maakt dit de wereld mooier dan? Even serieus: de hele wereld is een beetje veel gevraagd, non?! Toch ben ik op een microstukje aardkorst soms even een spreekwoordelijke bridge over troubled water. Denk ik. Op die momenten ontstaat er verbinding tussen eigenwijsheid en eigen-wijsheid.  Ik vind het overigens oprecht leuk om mijn ervaringen te delen. Maar moeder Theresa is dood en onbaatzuchtigheid is not my middle name. Ik wil wat terugkrijgen voor de ‘verlichting’ van mijn medewerkers. Die rimpelloze huid en maatjes 36 kan ik vergeten, maar ik daag ze wel uit om ook hún inzichten prijs te geven. Niet gehinderd door bescheidenheid, beperkingen of hiërarchische ballast, hebben ze gelukkig vaak maar een klein duwtje in de rug nodig om hun eigenwijsheden los te laten op vraagstukken, hindernissen en valkuilen. Weerbarstige wijsneuzen krijgen een extra duwtje. Richting de voordeur. Het moet wel leuk blijven.

Ik geloof in de kracht van uitersten. Yin en yang? Yahaa…zet die maar naast je hubbie op het berenvel voor de open haard. Op de werkvloer moet het knallen. Anders verandert er nooit wat. Aardbevingen en tornado’s. En een bruggetje. Voor het draagvlak.

Dit artikel is geschreven door Marjan Jansen Manenschijn.