Sigi:

Pulken aan je vingers. Het is iets dat vaak onopgemerkt gaat en vaak ook blijft. ‘’Het is maar een klein beetje vel toch? En niemand stoort zich eraan.’’ Las ik in een column van een vrouw die stelselmatig haar vingernagels een beetje kleiner maakt. We praten het goed, net als deze vrouw. Want zo groot lijkt de impact niet te zijn: velletje hier, velletje daar. Toch is het een vorm van zelfmutilatie. Het gaat hier niet alleen om het observeren, zoals deze vrouw deed. Maar ook om het actie ondernemen. Want blijkbaar zit je ergens mee, anders zou je je handen gewoon stil naast je hebben liggen. Dus waarom pulken we eigenlijk?

Zelf heb ik er ook een handje van. Terwijl ik geconcentreerd naar een presentatie zit te kijken pulk ik erop los. Ergens zegt mijn lichaam dat dit een staat van pure concentratie is, en toch zit mij iets dwars. Daar kom ik dan achter als ik uit mijn trans raak. Het is dan observeren wat er eigenlijk aan de hand is bij thuiskomst. Iets waar je vaak even de tijd voor moet nemen. Optie twee is het doorlopen en doorgaan met andere dingen. Iets waar wij maar al te goed in zijn. Want hoe makkelijk is het om thuis van werk op de bank te ploffen en eindeloos op je scherm te turen. Thuiskomen en inchecken met jezelf vergt enige discipline. Maar wat je ervoor terugkrijgt is jij die in het moment bent, en niet nog ergens aan het bureau op kantoor. Ook zullen je vingers waarschijnlijk een stuk blijer met je zijn.

Deze cirkel doorbreken is een moment van bewustwording. En misschien blijft het terugkomen, dat is helemaal niet erg. Het is een seintje van je lichaam dat er iets is. Een impuls waar je op kunt reageren. En hoe je dat doet is aan jou. Een trucje dat mij heel erg helpt is af en toe inchecken bij mezelf: Waar ben ik? Met wie ben ik? Hoe voel ik mij nu? In het begin deed ik dit om de 15 minuten. Nu doe ik dat een paar keer per dag. En soms vind ik mijzelf weer pulkend aan mijn vinger. Dan ben ik weer afgedreven. Waarop een ‘aha’ moment volgt. Wat blijft het leven toch een les, vol momenten waar jij even dieper kunt kijken. Het wordt je allemaal aangeboden, maar het is aan jou om er wat mee te doen.

Mariette:

Het was een ex-partner, van lang geleden, die mij erop attendeerde: je zit continu aan je nagels en je vingers te pulken. Soms tot bloedens toe. Dan had ik net te hard aan een velletje getrokken. Dan maar een pleister erom, dan bleef ik er tenminste vanaf. Het was waar wat hij zei, maar ik kon het moeilijk horen. Ik schaamde me voor mijn handen, en dan met name mijn nagels. Daar trok, beet en pulkte ik aan, waardoor ze er niet uit zagen.

Inmiddels vind ik mijn handen en lange nagels prachtig, ga ik soms naar de manicure en lak ik ze met liefde rood. Maar het pulken doe ik nog steeds, weliswaar met mate, maar het patroon is er nog. Met name mijn pinken zijn favoriet. Ik pulk op de momenten dat ik word uitgenodigd om te verdiepen, om nog meer in mijn kracht te staan, nog meer te zakken in mijn lijf en het moment, of als ik niet wil voelen wat er is. Of ik pulk als ik even niets te doen heb, zoals in de trein of wachtend in de auto. Pulken is een uiting van onrust en spanning, van anxiety, zoals ze dat in het Engels zeggen. Door te pulken, ga ik weg bij mezelf en ontwijk ik de stilte die er in mij zit.

Ik ben me ervan bewust en observeer mezelf. Kan ik met al mijn kracht, wijsheid en stilte gewoon zijn, of zoek ik toch liever de afleiding bij mijn nagels? Elke gewoonte, elk patroon, komt ergens vandaan. Sinds het schrijven van dit stukje tekst ben ik me nóg bewuster van het pulken geworden. Hoe subtiel die beweging naar mijn pink ook is, of dat ‘lekkere’ velletje, ik observeer het en ga terug naar mijn ademhaling. Als vanzelf stopt het pulken en realiseer ik me: ik hoef niets te doen of te proberen, enkel gewoon te zijn.

Op maandag 13 september (19:30 -20:30 uur) gaan Mariette en Sigi in gesprek tijdens de webinar Vrouwen in Verbinding over het onderwerp: Waarom willen we onszelf verdoven? Deze webinar is alleen voor vrouwen en deelname is gratis. Wil je mee praten? Mail dan naar hello@lifebymariette.com