Met Facebook heb ik persoonlijk niets. Eerlijk is eerlijk, soms is het wel handig om daar een stuk tekst of boek te promoten. Sinds ik dat doe, groeit het aantal vriendschapsverzoeken. En nee, ik haal mij niets in mijn hoofd. Het gros van de verzoeken heeft niets te maken met mensen die mij persoonlijk in hun vriendenkring willen hebben.

De ene adonis na de ander nodigt mij uit. De ene keer is het Jack Born en een andere keer heet hij Bruce Love. Stuk voor stuk zijn het prachtige mannen om te zien, als je de profielfoto’s mag geloven. George Clooney en Brad Pitt vallen bij deze mannen in het niet. Wanneer je een beetje verder scrolt op hun profiel en hun status leest, staat er dat ze single zijn, gescheiden of weduwnaar. Dankzij Kees van der Spek weten we inmiddels dat deze knapperds allemaal nep-profielen zijn. Nigeriaanse mannen en ook vrouwen die in kleine, zweterige achterkamertjes driftig op zoek gaan naar geldschieters. Oplichters dus. Op deze manier proberen ze , voornamelijk, vrouwen doen geloven dat ze de prins op het witte paard zijn die hen komt redden. Je zou denken dat mensen hier niet meer intrappen. Er zijn toch genoeg voorbeelden van vrouwen die denken dat ze al een jaar een relatie hebben met iemand en dit een fictief persoon blijkt te zijn. Maar zeg nu zelf: soms wil je gewoon geloven dat dit waar is. Wanneer ik zo’n verzoek krijg, bekijk ik wel altijd even zijn profiel. Vaak zijn het vrij nieuwe profielen, met niks anders dan een profiel- en een omslagfoto. En oh ja, natuurlijk, dat belangrijke gegeven dat ze ‘available’ zijn.

Zo simpel kan het zijn

Nu verwijder ik al deze verzoeken en wanneer ik van dezelfde oplichter wederom een verzoek krijg, blokkeer ik de persoon. Zo simpel kan het zijn. Uit nieuwsgierigheid heb ik in het begin wel wat verzoeken geaccepteerd en dan zitten ze meteen paraat om je een e-mail te sturen. Ook daarin verschillen ze niet van elkaar. De mails beginnen allemaal met ‘Hello beautiful lady’ of ‘Dear magnificent woman’.

Zodra je een bericht terugstuurt, krijg je een door Google-translate-vertaalde respons. Stapje voor stapje willen ze weten wie je bent en proberen ze je vertrouwen te winnen. Ik pik ze er meteen uit, maar er zijn dus nog steeds vrouwen die er wel intrappen en op een dag de vraag krijgen of ze geld willen overmaken naar hun online-geliefde. Omdat hun portemonnee gestolen is, hij een cadeau voor haar wil kopen of een huis voor hun tweeën op het oog heeft. Aan de ene kant begrijp ik daar helemaal niets van. We weten immers allemaal toch wel dat Assepoester en Doornroosje sprookjes zijn. Aan de andere kant heeft het ook iets puurs. Of onnozels. Het is maar net hoe je het bekijkt. Sommige mensen voelen zich misschien zo eenzaam, dat ze het gewoon willen geloven. Diep in hun hart weten ze echt wel dat er geen weduwnaar is die op George Clooney lijkt die hun hart wil veroveren. Maar in die illusie willen geloven zegt eigenlijk alles.

Zelf geloof ik in een ander soort sprookje. Het hele moderne online mensen ontmoeten is niet voor mij weggelegd. Veel te oppervlakkig en afstandelijk. Een hele ouderwetse versie van mensen ontmoeten is meer mijn ding. Gewoon fysiek. In het echt. Of het nu in de supermarkt is of wanneer ik met de honden wandel. Gewoon iemand in de ogen aankijken en ouderwets een praatje maken. Dan weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Natuurlijk heb je nooit zekerheid, maar je weet in ieder geval zeker dat het geen fictief figuur is waarmee je aan het praten bent. Achterhaald, conservatief, oubollig of nostalgisch. Het is maar net hoe je het noemt. Lekker ouderwets. Ik voel mij daar in ieder geval prettiger bij.