“Mamaaaaaa, ik ben de eeeeenige die weeeeer als eerste thuis moet zijn.” Een zin als deze hoor ik dagelijks uit de mond van mijn middelste zoon. 15 jaar en duidelijk in de puberteit. Zijn zinnen worden gekenmerkt door de extra klinkers die hij gebruikt om zijn mening aan mij duidelijk te maken. Van de vrouw die ik eerst voor hem was, een mama waar hij mee wilde trouwen, werd ik in één klap gebombardeerd tot een onwetend schepsel uit de vorige eeuw die wat hem betreft helemaal niets snapt of begrijpt. Een amoebe krijgt op dit moment meer waardering van hem dan zijn eigen moeder. Dat is nu eenmaal een feit, en zal tijdelijk zijn, en zal ik ermee moeten leren omgaan. Maar leuk is anders.

Het stelt mij gerust dat ik niet de enige moeder ben die met dit soort perikelen te maken krijgt. Je kan er nog zoveel over lezen, niks komt dichter bij de waarheid dan het zelf mee maken. Dat geldt natuurlijk ook wanneer je überhaupt mama wordt. Van tevoren kan je met jezelf afspreken wat je wel en niet wil doen als ouder, maar in de praktijk pakt dit vaak heel anders uit. Ik weet nog goed dat ik als 21 jarig kuikentje begon te vliegen voor de KLM. Ik was altijd één van de jongste en de meeste collega’s waren al moeder. Nou, en daar kwamen ze weer met hun fotoboeken vol met foto’s van hun kinderen tijdens de crewborrel. Op een gegeven moment dacht ik echt ‘Blijf dan thuis als je je kinderen niet kan missen..’ Totdat ik zelf moeder werd en ook ik iedere reis weer opnieuw met mijn stapel fotoboekjes op de proppen kwam. Je weet pas hoe je echt reageert, als je het meemaakt. En datzelfde geldt wanneer je kinderen in de puberteit komen.

Het is maar een fase

Waar mijn oudste zoon juist wat stiller was in die levensfase, is mijn middelste zoon veel luidruchtiger. Hij maakt zijn zinnen wat langer door gebruik te maken van dezelfde klinkers.“Mamaaaaaaaaaa, dat snap jij toch nieieieieieiet.” of “Neeeeheeeeeeee, dat is zoooooooo niet cool.” Volgens mijn zoon reageert hij zo, omdat ik veel te streng ben rondom de Playstation, tijdstip van thuis mogen komen en de schermtijd in het algemeen. Jammer dan. Regels zijn regels en wat betreft mijn manier van opvoeden wijk ik hier niet vanaf. En als dit het ergste is wat ik tijdens deze leeftijdsfase moet doorstaan, heb ik het zo slecht nog niet. Merendeels zie ik een grote glimlach op zijn gezicht en op die momenten zijn er nog wel normale gesprekken mogelijk. Ik ga er vanuit dat de zinnen met teveel klinkers op een dag vanzelf weer veranderen in normale zinnen. Tot die tijd zal ik ze koesteren en tegen mezelf blijven zeggen dat het maar een fase is. Het is een fase. Het is een fase. Het is een faaaaaaase.