Afgelopen donderdagavond was ik aanwezig bij een heel mooi en inspirerend netwerkevenement. Er waren hapjes en drankjes en het was de ideale gelegenheid om even echt bij te kletsen. We waren daar met een grote groep verschillende mensen verdeeld over meerdere tafels.

De sfeer was goed en de meeste aanwezigen kende ik al. Ondanks dat we genoeg stof hadden om over te praten, hebben we maar over één onderwerp gesproken. Anderhalf jaar lang hebben we het over niks anders dan Corona gehad en nu praten we met z’n allen over het vaccin. De meest gestelde vragen van de laatste paar maanden zijn toch wel: “Ben je al gevaccineerd?” “Welke prik heb je genomen?” “En neem je ook de derde prik?”

Een vrouw stootte mij op een gegeven moment aan en ze zei: “Valt het je op dat mensen nooit meer vragen ‘Hoe gaat het met je? Hoe gaat het ècht met je?’ Wat boeit het nou of iemand wel of niet gevaccineerd is? Waarom is niemand meer echt persoonlijk?”

Ik was even stil van haar woorden. Een rilling over mijn rug. Verdomd, dacht ik, ze heeft nog gelijk ook.

Tot de echte kern komen we niet meer

Wanneer ik terugdenk aan het laatste anderhalf jaar is er natuurlijk voor iedereen, wereldwijd, een heleboel gebeurd en veranderd. Al 18 maanden lang worden we 24/7 bestookt met nieuws, televisie programma’s en zelfs reclames, billboards en verkeersborden met maar één onderwerp in de hoofdrol. Niet gek natuurlijk dat je als mens enigszins gehypnotiseerd in een overlevingsmodus terecht komt. Helemaal niet vreemd dat wanneer dit het enige onderwerp is wat jouw aandacht trekt, ook de enige gespreksstof is. Maar dat praat niet goed dat we inmiddels geen oog en oor meer hebben voor onze naasten. Zoals in iedere noodsituatie reageren we allemaal anders. De ene persoon bevriest en zegt überhaupt niets meer. Een ander schiet in de angst en de volgende komt juist in opstand. Maar tot de echte kern komen we niet meer. De weg naar verbinding is ver te zoeken wanneer onze enige missie de drang en dwang naar vaccinatie is. Als een stel wilde hyena’s kan je nergens meer komen zonder dat die vraag in je gezicht wordt geduwd. Ziekelijk gewoon.

Naast het feit dat we fysiek goed voor onszelf moeten zorgen, is dat mentale dingetje net zo belangrijk. En wanneer je zegt dat je graag iets voor een ander doet, kan je dit laten blijken met een hele simpele vraag. Eentje die we elkaar veel te weinig stellen. Hoe gaat het met je? Hoe gaat het ècht met je?

Misschien een mooie challenge voor de komende maanden. De dagen worden weer korter en niet iedereen is vanaf 25 september nog overal welkom. Naast een tweedeling medische apartheid en uitsluiting, komt ook eenzaamheid en depressie om de hoek kijken. Hoe mooi zou het zijn wanneer we onze medemens de hand toereiken en heel simpel gewoon wat belangstelling tonen? Daar kan niemand slechter van worden. Integendeel zelfs. Laten we er zelfs een hashtag van maken. Post eens iets liefs en zet er bij #hoegaathetèchtmetjou?

Het heet niet voor niets een samenleving

Wanneer ik vandaag mensen spreek, of het nu bij de supermarkt of op het schoolplein is, zal ik er alvast mee beginnen. Ik zal het spits afbijten. Voor iedereen is dit een onzekere en vooral ook onbekende tijd en de weg die we aan het bewandelen is onzekerder dan ooit daarvoor. Waar de ene er misschien makkelijk mee omgaat , leeft de ander juist in angst. Het gaat er niet om of je het er wel of niet mee eens bent dat iemand zich wel of niet laat vaccineren. Zulke zaken zijn privé. Laat het gaan en focus je op je eigen gezondheid. Maar vergeet ook de mensen uit je omgeving niet. Uiteindelijk zullen we het toch samen moeten doen. Het heet niet voor niets een samenleving. Iemands geaardheid, huidskleur, afkomst, medische achtergrond, politieke voorkeur of religieuze keuze geeft niemand het recht om een rug toe te keren. Wanneer je het oprecht voor een ander doet, hoor je er ook voor de ander te zijn. Het zijn maar een paar woorden. Wat is dat voor moeite?

Het is een simpele vraag. Stel ‘m gewoon.

Dus, zeg eens eerlijk.

Hoe gaat het met jou?

Hoe gaat het ècht met jou?

Carool Rijnierse is columniste & auteur en schrijft wekelijks een column 40+ en dan? over het wel en wee van haar leven. Ze heeft drie zoons, drie honden en drie katten.