Dat we geen topzomer hebben gehad, hoef ik waarschijnlijk niet nog eens te benadrukken. Hoogstwaarschijnlijk was je net als ik helemaal klaar voor een zomer volle hitte. Airconditioning aangeschaft, ventilatoren in iedere slaapkamer, zomerse kleding in je kledingkast en een iets grotere BBQ gekocht.

Ik hoor het mijn broer nog zeggen in april: “Zus, dit wordt een horror zomer, met veel hittegolven, dus wees voorbereid.” Na een lange zomer vorig jaar, had ik die hoop ook zeker. Terwijl niemand zit te wachten op nachten waarbij je de slaap niet kan vatten omdat het te heet is, snakte ik zelfs daar naar. Maar helaas. Deze zomer vielen er geen mussen van het dak. En de dagen dat het rond de dertig graden is geworden, zijn op één hand te tellen.

Wanneer ik deze zomer in de weersvooruitzichten voorbij zag komen, dat het zonnig en heet zou worden, stond ik meteen in de startblokken. Het voordeel van schrijven, is dat ik dit werk overal kan doen. Ook op het strand. En die ene dag dat ik de kans had om mijn nieuwe bikini te dragen, heb ik dan ook stuk voor stuk met beide handen aangepakt. Maar vergis je niet. Terwijl een dagje strand vooral ontspannen moet zijn, vind ik het achteraf gezien altijd een hele onderneming.

Zelf ga ik graag naar Noordwijk. Ik neem mijn honden mee naar een gedeelte waar ze het hele jaar los mogen lopen. Maar als de honden meegaan, vergt dat wat extra voorbereiding. Hoe je het ook wendt of keert; je moet toch een behoorlijke tas met spullen meenemen. Twee badhanddoeken, zonnebrand, een fles water, drinkbak en bal voor de honden, wat fruit, stukjes komkommer, snoeptomaten en een laptop om te kunnen werken.

Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats parkeer ik zo dicht mogelijk bij het pad wat naar het strand toe leidt. Gemak dient de mens, maar daar betaal je wel voor. Tien euro voor het parkeerkaartje. Helemaal prima, want nu kan het feest bijna beginnen. Online boek ik een dag van te voren alvast een strandbed en een scherm. Met een laptop op de grond in het zand zitten, werkt niet echt. Maar ook daar hangt een prijskaartje aan. Vijfendertig euro. Who cares. Het is eindelijk mooi weer! Nog even snel plassen, één euro,  een cappuccino halen, drie euro, de waterbak voor de honden vullen en ik kan mij op het strandbed gaan installeren.

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, vakantiegevoel, kom maar gauw!

Eenmaal bij mijn strandbed aangekomen, ligt de helft van de cappuccino al ergens in het zand en bedenk ik mij dat mijn badhanddoeken nog in de auto liggen. Geen probleem. Ook die kan je huren. Voor slechts zeveneneenhalve euro per handdoek mag je deze een dag gebruiken. Oké. Ik wil er twee. Vijftien euro. Dat mag de pret niet drukken. Kleding uit. Koude cappuccino opdrinken, mijzelf insmeren en liggen maar. Ik vraag aan het meisje die mij naar mijn strandbed heeft gebracht, of ik bij haar nog een cappuccino kan bestellen. Ze schudt haar hoofd. “Nee, dat kan niet. Dat moet u zelf doen. Het is zelfservice hier.”

Oh. Nou ja. Jammer.

Aangezien ik blij ben dat de honden inmiddels onder het bedje liggen en ik ingesmeerd van de zon wil genieten, laat ik het even voor wat het is. Een klein half uur waan ik mezelf op een tropisch eiland en is er letterlijk geen vuiltje aan de lucht. Het is zomer en ik geniet. Al is het maar heel even, want ik voel mijn blaas nu al weer opspelen. Verdorie. Ik heb bewust niet zoveel gedronken voordat ik in de auto stapte. Vier honden ogen kijken mij vragend aan en hebben hetzelfde probleem. Ook zij willen even het strand op om te plassen en te wandelen. Oké. Kleding weer aan en eerst een ronde over het strand. Vervolgens terug naar boven om zelf te plassen en alsnog een cappuccino te bestellen. Wederom installeer ik mezelf daarna op het strandbed en klap mijn laptop open. Met de zon op mij gericht werken aan wat teksten. Ik kan mij ergere werkplekken verzinnen. Ook meer comfortabelere plekken, zonder zand, maar dat terzijde.

Eerst nog een paar keer goed nadenken

De tijd verstrijkt, mijn laptop loopt te snel leeg vanwege de warmte en mijn maagje begint te knorren. De komkommer en tomaatjes zijn op, dus ik bestel boven bij het strandtentje een broodje gezond en een Spa rood. Achttien euro. Deze eet ik bij de strandbedjes op, inclusief een hap zand, en zoek daarna met de honden wat verkoeling bij de zee. Het is alweer bijna drie uur in de middag en ik wil voor de spits terug zijn. Alles weer inpakken en helemaal terug naar boven lopen is mijn workout voor die dag. Eenmaal boven bij de auto besef ik dat het goed is geweest dat ik vroeg ben gekomen. Er staat letterlijk een file aan auto’s die mijn parkeerplek willen hebben. Ik ben niet de enige geweest met het idee om met het mooie weer naar het strand te gaan. Het duurt meer dan een half uur voor ik de Boulevard voorbij ben en richting huis kan rijden. Ik zucht. Een kleine honderdvijftien euro armer, exclusief benzinekosten, een tas, lijf en hoofd vol zand en niet echt opgeschoten met mijn teksten. Op zo’n moment spreek ik met mezelf af dat ik een volgende keer eerst nog een paar keer goed nadenk voordat ik, wanneer het weer lekker weer is, heel impulsief naar het strand wil gaan. Als je dit namelijk vier dagen achter elkaar doet, heb je het geld bij elkaar voor een last minute all inclusive Kreta.

Maar met een zomer als deze en niet echt de vrijheid om zomaar in een vliegtuig te stappen vanwege alle maatregelen, denk ik dat ik de volgende keer toch opnieuw zwicht voor een duur dagje zandhappen.

Carool Rijnierse is columniste & auteur en schrijft wekelijks een column 40+ en dan? over het wel en wee va