Vroeger was ik altijd met vriendinnetjes aan het fantaseren over de toekomst. Ik ben een tijd helemaal in de ban geweest van sciencefiction films en series. Ik vroeg mij altijd af of ik ooit op vakantie naar de maan zou kunnen gaan. En wat voor uitvindingen er nog allemaal gedaan zouden worden.

Op woensdagmiddag hing ik aan de lippen van Griet Titulaer met zijn tv-programma ‘De wondere wereld’. Tegenwoordig noemen we het gadgets, maar destijds viel dat allemaal onder het kopje ‘uitvindingen’. Ik kon niet wachten tot het eindelijk zover zou zijn. Alles uit de toekomst moest wel vele malen geweldiger zijn dan de tijd waarin ik toen leefde. Daar was ik heilig van overtuigd.

Opeens ging de technologie vele malen sneller. Vooral het internet en de mobiele apparaten hebben een hele grote vooruitgang geboekt. Alles gaat rap en haastig. Je knippert met je ogen en er is alweer een update voor je iPhone of tablet. Waar ze voorheen jaren over deden, gebeurt nu in een tijdsbestek van weken. En ja, dat is aan de ene kant fantastisch. Waar ik eerst al mijn teksten met pen en papier of op een loodzware typemachine schreef, tik ik nu rapido een paar honderd woorden weg met dank aan de iPad of laptop. Hetzelfde geldt voor de tekst verzenden. Via de mail of AirDrop, in plaats van alles in een grote enveloppe doen en naar het postkantoor brengen. De techniek staat voor niets.

Tegenwoordig wordt er van je verwacht dat je je appjes meteen beantwoordt

Tot dusver klinkt het allemaal geweldig en had ik als 11-jarige niet kunnen bedenken hoe doeltreffend we te werk zouden gaan in de 21e eeuw. Zelfs niet in mijn stoutste dromen. Toch zie ik ook een keerzijde aan dit verhaal. In de jaren ‘90 sprak je op een antwoordapparaat een bericht in en had je geluk wanneer je binnen twee dagen werd teruggebeld. Tegenwoordig wordt er van je verwacht dat je je appjes meteen beantwoordt. Want voor je het weet loop je heel wat berichten achter op je social media. Van Telegram, Signal, Facebook en Snapchat. Er is zoveel en ze willen allemaal ‘iets’ van je. Als je je dan bedenkt dat de jeugd met deze hectiek en vluchtigheid opgroeit, weet ik niet of dit allemaal wel zo ok is.

Zelf hunker ik steeds meer naar helemaal niets. Noem het gas terugnemen. Ontmoeten. Onthaasten. Maar dan ook echt pure stilheid. Sterker nog. Wanneer ik nu een aanbod krijg om met mijn gezin en beestenboel twee maanden ergens in een huis in ‘the middle of nowhere’ te mogen vertoeven, zònder internet, zeg ik meteen volmondig ja. Rust, stilte, quality time met mijn jongens en geen verwachtingen van de buitenwereld. Wat lijkt mij dat heerlijk. Maar zoals ik al schrijf; de jeugd is met een scherm voor hun hoofd geboren. Af en toe zonder dat scherm is heel wat anders dan twee maanden geen social media. Wat voor mij geen probleem zou zijn, zou voor hen cold turkey afkicken zijn. En toch. Dat zou mij niet weerhouden. Mocht ik de kans krijgen, pak ik deze met beide handen aan.