Ze is festival organisator, podcast host, geeft online cursussen, tekent, heeft een eigen bedrijf Huis van Verbeelding en is vooral heel erg creatief. Kortom, Rachel Levi past niet in één hokje. Ze is altijd een duizendpoot geweest en ook een tikkeltje rebels. Ze schudt de boel graag een beetje op en wil dat mensen blijer zijn in hun werk en er meer energie uit halen. “Ik doe nu waar ik echt voor geboren ben en het voelt alsof het nog maar het begin is.”

Ze is lange tijd ambtenaar in Den Haag geweest, een baan waarin ze weinig van haar creativiteit kwijt kon. “Dat zocht ik buiten mijn werk door theatervoorstellingen te maken. Ik probeerde wel creatief bezig te zijn op mijn werk, maar ik liep toch gefrustreerd rond. Dit komt door alle regels, het protocol en de lijn die je moet volgen, helemaal als je als ambtenaar werkt.” Ze ging steeds meer tekenen tijdens haar werk, bijvoorbeeld als ze een uitgebreid beleidsstuk moest schrijven. “Ik heb heel veel stukken geschreven, maar door er tekeningen bij te maken en zo de visie te laten zien, merkte ik dat ik enthousiaster werd. Mijn collega’s konden het voor zich zien, in plaats van dat zo’n stuk meteen in een la verdwijnt.”

Rachel werd ontdekt door haar collega’s en werd steeds vaker gevraagd bij vergaderingen met de vraag of ze wilde tekenen. “Ik kwam niet meer aan mijn eigen werk toe. Toen dacht ik: als er binnen deze organisatie al zoveel vraag is, dan moet hier sowieso veel vraag naar zijn.” Vier jaar geleden is ze voor zichzelf begonnen met haar bedrijf Huis van Verbeelding en kreeg ze meteen veel opdrachten, ook buiten de gemeente Den Haag. “Met mijn tekeningen laat ik op een speelse manier de visie zien of een route die wordt uitgestippeld. Ik heb best wel een frivole stijl en mensen haken snel aan op mijn tekeningen. Tijdens sessies of meetings hangt er een groot papier van twee bij drie meter aan de wand en sta ik te tekenen. Mensen zien wat ik doe, waardoor ze zich gehoord voelen. Hun ideeën worden letterlijk zichtbaar.”

“Je hebt mensen nodig die creatief zijn”

Ze kreeg dusdanig veel opdrachten dat ze inmiddels met een team van tekenaars samenwerkt. Ze tekent nog steeds, maar doet niet meer van dergelijke opdrachten. “Ik merkte dat ik meer creativiteit wilde brengen in deze niet creatieve ambtelijke wereld. Mensen hebben een creatief brein, maar dit wordt vaak vergeten in ons werk. We richten ons voornamelijk op het rationele deel van ons brein, waardoor we ons verstrikt voelen. Dat vind ik echt een gemiste kans in deze wereld, die steeds sneller verandert. Je hebt mensen nodig die creatief zijn, en dan heb ik het niet over knutselen. Het gaat over met elkaar iets creëren, waardoor je interessante verbindingen kunt leggen. Vanuit die verbindingskracht kunnen er nieuwe dingen ontstaan. Hier is te weinig tijd voor. Mensen zetten hun computer aan en worden de hele dag geleefd. Dat patroon wil ik doorbreken.”

Ze organiseerde een groot festival, ‘Chaos in de orde’, en toen kwam er een podcast. Rachel is bezig met een beweging waarmee ze de boel een beetje wil opschudden: wat minder protocollen en regels en wat meer creativiteit. Afgelopen jaar trok haar festival vierhonderd mensen en dit jaar was het een beetje spannend. “We hebben besloten om het door te laten gaan. Het wordt hybride, dus zowel mensen live op de locatie als mensen online. Het staat nu gepland voor 20 november. Het is voor mensen die in organisaties werken die mogelijkheden zien voor verandering, maar al moeten zuchten omdat ze denken dat het toch nooit lukt. Het festival is bedoeld om gelijkgestemden te ontmoeten, te leren van topsprekers en workshops te volgen op het gebied van innovatie. Maar het gaat ook over je mindset: hoe ga je om met je kritische stem?”

Uniforme organisaties

Hoe we nu werken is vooral gericht op efficiëntie, aldus Rachel. “We hebben vastomlijnde beroepen, daar worden we voor opgeleid. We confirmeren ons aan een bepaald vak en we volgen de regels. Alles is daarop ingericht: confirmeren, uniformiteit en efficiëntie. Protocollen zijn er om fouten te voorkomen en zodat we makkelijk iets kunnen overdragen. Het effect hiervan is dat jonge frisse geesten in een organisatie gaan werken en zich heel snel gaan confirmeren. Hierdoor krijg je uniforme organisaties. We mogen veel meer de rijkdom die in elk van ons zit benutten. Wat ik nu doe, past daar heel erg in.”

Toen ze nog in dienst van de gemeente was, had ze bij de voordeur van haar werk al het gevoel dat ze een deel van zichzelf achterliet. “Ik kon deels mezelf zijn en mijn creativiteit kwijt. Maar ze hebben me niet ten volste ingezet. Ik had veel meer kunnen betekenen en dit gevoel hebben meer mensen. Die frustratie, dat gevoel dat je weet dat er meer in je zit, maar dat je in een bepaalde functie niet alles van jezelf kwijt kunt. Blijf bij je taken en bij je afdeling, zo gaat het vaak. Gelukkig zie ik wel dat er ook van alles aan het veranderen is. Als ik aan mensen vraag wat hun grootste frustratie is, antwoorden ze: de waan van de dag. Het grote geleefd worden door mails en vergaderingen en het niet toekomen aan de werkzaamheden waarvoor je bedoeld bent en je graag aan wilt bijdragen. Dan gaat het meteen mis met de energiebalans. We zijn niet gemaakt om acht uur lang gefocust te werken. We hebben aan rare manier van werken gecreëerd waarin er geen tijd is om iets te processen. Dat moeten we thuis doen, maar daar is de agenda niet opeens leeg.”

Podcast

Begin dit jaar is haar eigen podcast gestart. “Ik werd geïnterviewd door Mirjam Hegger over mijn werk en aan het einde vroeg ze: waar kan ik jouw podcast vinden? Die heb ik niet, zei ik. Dat vond ze raar, want er zijn mensen die naar jou willen luisteren. Ik kende geen podcast die ging over creativiteit en innovatie, dus toen ben ik een format gaan maken. Ik ben echt een podcast freak, en luister vaker naar een podcast dan dat ik Netflix kijk. Ik denk dat mijn podcast een mix is geworden van zakelijk inspirerend, luchtig en creatief. Het format lijkt op een true crime podcast, daar ben ik dol op. Als mensen luisteren is het meer een mini-documentaire. Elke twee weken maak ik een podcast en ik vind het ontzettend leuk om te maken. Het is veel werk en tegelijkertijd geeft het me veel voldoening.”

Luister hier naar de podcast van gasthoofdredacteur Mirjam Hegger met Rachel Levi.