Na vijf jaar wonen in het buitenland was Annette Bosscher bij terugkomst in Nederland op zoek naar werk. Ze begon bij een trustkantoor, maar daar werd ze niet gelukkig van. Of ze manusje van alles wilde zijn voor een nieuw te starten VWO school in Amsterdam Noord? Na twee jaar was ze verkocht en wilde ze nog maar één ding:  in het onderwijs werken. Inmiddels is ze geschiedenis docent en zorg coördinator op dezelfde school. “Ik zou in het onderwijs werken bijna een liefde willen noemen. Je raakt ermee besmet en het is moeilijk om er vanaf te komen.”

Ze moest opnieuw gaan studeren, want ze had geen papieren om als docent aan het werk te gaan. Ze heeft de lerarenopleiding geschiedenis afgemaakt en vervolgens nog twee jaar een universitaire opleiding gedaan. “Ik wil ook in de bovenbouw werken, dus die heb ik er extra bij gedaan. De school waar ik nu werk is inmiddels een volwaardige school die al twee eindexamenklassen heeft afgeleverd. Ik werk bijna fulltime op papier, maar in de praktijk is het meer. Elke baan in het onderwijs is als een levensstijl: je bent er elke dag mee bezig. Ik doe thuis heel veel, iets waar mijn partner niet altijd blij mee is.”

Annette heeft altijd het gevoel gehad iets met jongeren te willen doen. Ze gaat graag in gesprek met pubers over maatschappelijke kwesties. “Dat heeft me altijd gefascineerd. Als je echt een verschil wilt maken, moet je in gesprek gaan met de mensen die de maatschappij gaan vormen in de toekomst. Het gaat hierbij niet om mijn persoonlijke mening of om die volgende generaties te beïnvloeden, maar om een bijdrage te leveren dat jongeren kritische burgers worden die zich betrokken voelen bij hun omgeving.”

“Het is heel hard werken”

Ten tijde van de switch van kantoorwerk naar onderwijs had Annette al twee kinderen. Het was een hele bewuste keuze om op latere leeftijd nog een opleiding te gaan doen. “Ik doe dit nu zeven jaar en ik zie mezelf niet snel in een andere branche gaan werken. Er zijn meer mensen die zo’n switch maken. Je moet het er echt voor over hebben, met name ook financieel. Het is heel hard werken en de lonen kan je niet vergelijken met wat je verdient in corporate, maar je krijgt er iets heel anders voor terug. Ik heb het gevoel dat ik elke dag met iets zinvols bezig ben en dat ik van betekenis ben. Maar dat niet alleen, ik leer veel van mijn leerlingen. Ze houden mij jong en scherp.”

Je hebt volgens Annette veel verschillende type docenten, waaronder de docent die kennis wil overdragen en een goede les wil geven en de docent die meer op het pedagogische stuk zit en veel uit de relatie met de leerlingen haalt. “Ik behoor tot die tweede groep. Het is soms best indrukwekkend als je de verhalen achter de leerlingen hoort. Hiervoor moet je praten en soms doorvragen. Niet iedereen is bereid om dat verhaal te willen weten.”

Mensenwerk

Ook Annette heeft onlangs gestaakt en vindt dat de werkdruk te hoog ligt. Ze ziet veel collega’s om haar heen die het zwaar hebben. “Ik denk dat mensen niet altijd snappen hoe belangrijk ons werk is en dat het echt om mensenwerk gaat. De kwaliteit van het onderwijs wordt bepaald door de persoon die voor de klas staat. Het is best lastig om goede mensen voor de klas te krijgen met deze CAO, wetende dat je voor het dubbele salaris op een kantoor kunt werken. Mensen die voor de klas staan hebben echt hart voor het onderwijs. En ja, we hebben veel vakantiedagen, maar zelfs op die dagen zijn velen van ons aan het werk.”

Het stokpaardje van Annette is kansen gelijkheid bieden. Scholen mogen er volgens haar echt voor gaan zorgen dat alle leerlingen vanaf de start gelijke kansen krijgen om hun VWO diploma te halen. “Soms is er vanuit huis weinig ondersteuning en als het dan niet lukt met huiswerk, zie je deze leerlingen uitvallen. Die redden het niet alleen. Terwijl een andere leerling wel vanuit huis de middelen en ondersteuning krijgt met huiswerk. Met name in Amsterdam Noord is dit verschil groot. Ik vind dat je als school de verantwoordelijkheid hebt dat dit verschil kleiner wordt.”